Acceptatie

Soms hoor ik wel eens, dat ik zo lekker makkelijk met mijn epilepsie omga. Humor, sarcasme, vreselijke flauwe grappen… Kortom acceptatie! Uiteraard gaat dat niet zomaar.

Ik was 13 jaar toen ik hoorde dat ik epilepsie heb. Geen ramp, eindelijk wist ik wat er aan de hand was. Maar ik kan mij nog goed herinneren dat ik er rond mijn 16e/17e steeds meer moeite mee kreeg. Klasgenoten gingen op stap en kwamen aan met de leukste verhalen! De vriendengroep van toen was al wat ouder en ondernamen ook dingen wat voor mijn simpelweg niet ging. Nou komt dit over als een saaie jeugd, trust me, alles behalve! Gouden herinneringen aan voegah!

Alleen toen vond ik dat een gemist, haat aan epilepsie dus! Misschien een gevoel van dat je er niet helemaal bij hoort.

Tijden veranderen! Zo ben ik een paar keer verhuisd onder het mom van “doe is gek”. Rotterdam, Utrecht, Huizen, Hilversum én ik heb zo’n 6 maanden in Zuid-Afrika gezeten! (mijn familie woont daar) Inmiddels woon ik nu 3 jaar in Goes.

Voor ik naar Goes ging, woonde ik in Hilversum. Vol trots kocht ik daar mijn eerste huisje, had een super toffe baan bij Jongeneel in Utrecht. Logistiek & transport, dat was oprecht mijn passie. En ik was 5 jaar aanvalsvrij! Say whut? Ik moet even flink nadenken, maar ik was toen ongeveer 23/24 jaar.

Kort een half jaar na de aankoop van mijn huis begon de ellende, de epilepsie kwam opdagen. Kleine aanvallen, maar ook grote. Ik wist het gelijk, dit is foute boel! Pilletjes erbij, testen, nog meer pilletjes. Ik was niet meer in staat om naar kantoor te gaan. In overleg toen besloten om vanuit huis te gaan werken. Bleek al snel te mooi om waar te zijn… het ging simpelweg niet!

Vanaf dat moment knakte er denk ik iets, de keiharde realiteit! Chan, je bent goed ziek, gezondheid gaat voor! Ik ben dus de ziektewet ingegaan. Twee jaar later zat ik in SEIN, mijn manager kwam langs met iemand van personeelszaken. Twee jaar ziektewet, conclusie…baan kwijt en 100% afgekeurd! Onwijs raar gesprek.

Inmiddels zit ik nu 6 jaar thuis, en ben nog steeds zoekende naar een “oplossing”. Voor de volgers, mijn operatie is de laatste epi-battle-update. Nieuw? Klink dan hier, en lees over de operatie!

Die knak, wat ik net vertelde was inderdaad de acceptatie van alles. Prima, het is goed zo. Het is “maar” een baan en het is “maar” een huis. Stoppen en mijn huis verkopen. Tamsma Makelaars BEDANKT! Alles voor de gezondheid, voor mijn gezondheid!

Tuuuuuuuurlijk is dit niet leuk!!!!! Ik had geen keus, accepteren die ellende de medische molen in en gaan! Dagen van frustratie en tranen die zijn er geweest en nog steeds. En ja, klagen kan ik ook goed!

Nu is het “maar” epilepsie, leven van dag tot dag. Prop er her en der gezelligheid in, een dagje weg of een avondje uit, top! Graag zelfs. Slechte dag? Dan heb ik een dierbare vriendschap met Netflix en mijn bankstel!

In de afgelopen periode heb ik wel wat vrijwilligerswerk gedaan, tussendoor wel gestopt, omdat het weer ronduit slecht ging. Maar van binnen zitten wordt je echt niet vrolijk!

Mijn vrijwilligersavontuur is begonnen bij een dierenasiel en later planning bij Vereniging Nederland Psyiënt.

Enkele maanden geleden heb ik besloten om weer vrijwilligerswerk te gaan doen. Receptioniste bij de voedselbank, zo’n 10 uurtjes per week. En dat geeft positieve energie (ondanks dat ik bij thuiskomst half knock out op de bank beland) Het is goed voor de geest! Sociale contacten en het werk geeft voldoening. Helaas moest ik er vanwege de operatie even tussenuit, maar ik hoop snel weer achter het bureau te kruipen!

Geniet van de dingen die zo vanzelfsprekend zijn/lijken! Been there, done that. Ongeacht of je dit leest als mede-epi of niet… Een (onzichtbare) zieke accepteren is niet voor iedereen even makkelijk. Dus begrijp me vooral niet verkeerd, bovenstaand is persoonlijk!

Liefs, Chantal