Hij spreekt
- levenmetepilepsie
- 14 mrt 2016
- 1 minuten om te lezen
Ik neem je over. Terwijl jij zit met angst. Angst voor wat er nog komen gaat.
Ik neem je over.
Een machtspositie, de baas. Ik doe mijn ding. En garandeer je, ik ben daar.
Ik leid jou leven. Ik laat je vallen. Jij staat op! Maar hé, I’m in controle. I’m the boss!
Verwacht niets van me. Ik ken geen genade. Ben een grote egoïst. Want wat jij wilt. Dat interesseert mij niks.
Mij maakt het niet uit als je vandaag verliest. Dat is mijn doel Dus wees maar boos. Zwart, wit of grijs gebied. Geen idee. Verwacht gewoon niets.
Zoals ik al zei, ik neem je over. Toch sta ik op. Zeg je “Sorry, het spijt me, dat ik zo doe.” Geloof me, ik weet niet beter. Net als jij. Jij, die met mij leren leven moet.
Het is niet makkelijk. Dat zal best. Maar…whatever! Ik ga niet weg.
En nu ik hier toch ben. Ik geef je er eentje. Ach, waarom niet een beetje beter. Hier, alsjeblieft. Een tweede.
Ik weet niet wat het is. Soms voel ik me echt leuk. Dit voelt goed. Serieus, bedankt. Dat ik in jou hoofd wonen mag.
Noem me een ziekte, een aandoening. Beetje onbeleefd. Want ik heb net als jij. Gewoon een naam. Beetje schokkend misschien. Maar goed.
Epilepsie, aangenaam!
Bloggen begon ooit als een grap. De epilepsie schreef toen brieven aan mij. Kruip in de pen, schrijf het van me af. Inspiratie komt ergens vandaan. Zo is het een beetje doorgegaan. Aan sarcasme en humor geen gebrek. Zo krijgt het een beetje een plek.
Liefs, Chantal
コメント