Op avontuur

Ik heb nieuwe schoenen gekocht. Ze zijn echt super tof. Kleurrijk en ze hebben zin om met mij op pad te gaan.

Ik trek ze aan. Samen fietsen we naar de supermarkt. Samen gaan we naar een afspraak.

Aan het eind van de dag. Zet ik ze kleurrijk in de kast.

Wanneer er een nieuwe dag aanbreekt. Trek ik ze weer aan. Ik vind ze leuk.

Samen gaan we avonturen aan. We stappen de trein in. We lopen rond in de grote stad. Winkel in winkel uit.

Zo tussen het wandelen door. Merk ik dat het lopen vermoeiend wordt. Ik wil ze weer in de kast zetten. De poging mislukt. Vermoeiend.

Ik wil ze nog zoveel dingen laten zien. Ook omdat ze dat verdienen. Maar ook omdat het moet. Ditjes, datjes. Zus en zo’tjes. Klusjes die gedaan moeten worden. Maar elke stap is vermoeiend.

Een avontuur wacht. Maar ik sta vastgenageld aan de grond. Het te zwaar. Ik ben op. En ik stort in.

Ik begin te schudden. Kort maar krachtig. Meer dan normaal.

Mijn schoenen. Zo nieuw en zo kleurrijk. Zo grijs als beton zijn ze nu. Afgetrapt. Teveel avonturen.

Rest maar een keus. Ze moeten uit. We gaan niet meer op avontuur. Ik ben moe. Liggen en rusten. Vrijwillig verplicht. Verplicht vrijwillig.

Ik had beter moeten opletten. Tussen de avonturen door. De afspraken en de klusjes. De boodschappen en de rondjes in de stad. Zag ik dat ze hun kleur verloren.

Ik had ze moeten schoonmaken. Moeten laten staan. Eerder zelf moeten gaat zitten. Rusten. Zodat ik ze de dag erna weer fris en fruitig. En vooral kleurig. Mee kon nemen op een nieuw avontuur.

---

Oké, ik heb dus gewoon teveel gedaan. Daar komt het op neer. Ik ken mijn grens wel, gewoon super eigenwijs doorgegaan. Geen aanstellerij, maar de realiteit! Ik ben dan moe, heel moe. Heb zo’n 2 dagen niks gedaan. Alleen maar liggen, aanvallen gehad en tussendoor is geslapen. En die schoenen op de foto, nee die heb ik niet gekocht. Wel vreselijk gelachen tijdens het passen!

Stay tuned, morgen naar het ziekenhuis voor mijn NVS!

Liefs, Chantal

#levenmetepilepsie #epilepsie