Onzichtbaar ziek & relaties

Misschien ga ik mijzelf nu wel keihard voor Jan *piep* zetten, maar so be it. Het is een onderwerp dat wel eens ter sprake komt. Relaties! (ow help…)

Om te beginnen, ik ben vrijgezel!

Ik krijg wel eens te horen van “Hoe kan dat nou, je bent zo’n leuke meid.’ (meningen verschillen, I know… haha) Ook een hele leuke (NOT) ‘”Wordt het niet is tijd, je wordt ook ouder…biologische klokt!” (wat die bio-klok betreft, daar volgt nog een blog over)

Allemaal leuk, maar er is wel even iets wat ik moet vertellen! Toch? Hoort er ook bij. En gek genoeg, naarmate de mierenmassa aan letters een gesprek vormt op het beeldscherm, komt het vanzelf wel ter sprake. De epilepsie.

Juist, je leest het goed, op het scherm. Ik heb zo’n twee weken geleden Tinder geïnstalleerd, haha. En inmiddels ook verwijderd. (En ja, de meningen over dat soort apps zijn verschillend, dat mag)

Een app dus, niet wanhopig opzoek, gewoon nieuwsgierig, maar ook stiekem geïnstalleerd uit verveling. Zo tussen de swipes en een paar matches door, diverse gesprekken gehad, saai, doodlopend, grappig en leuk. Het bestaat, er zijn ook normale gesprekken, beetje standaard vragen. Wat doe je? Waar kom je vandaan? Hoe oud ben je? Wat voor werk doe je? Hoe was je dag? Bla bla bla… En ja, dan komt het eigenlijk een beetje ter sprake dus.

Maaaaaaaar dit bestaat ook nog zonder touchscreen. Want tussen de matches zat een dude, waarmee het echt hilarisch was. DUS ongeveer 2 week geleden hebben we afgesproken. Hier in ’n café en ik heb echt een leuke avond gehad. (Jaja, hij ook!)

Nou ja, door dit allemaal kwam het idee eigenlijk in me op, om er is wat over te schrijven. Niet om het zielig over te laten komen, alles behalve.

VROEGER, toen ik nog een stuiterende puber was heb ik een relatie gehad van 5 jaar, toen had ik natuurlijk nog niet zo lang epilepsie en was het ook minder dramatisch dan dat het nu is. Maar wat wel gezegd mag worden, is dat de wederhelft toen begripvol was! Want ook toen ging het niet altijd even makkelijk. Ook toen heb ik in een kliniek gezeten, had ik last van bijwerkingen en had ik aanvallen.

Maar ook een relatie waarbij de wederhelft gewoon lak had aan het hele gebeuren. Tja.. ook die bestaan! (Tot nooit meer ziens!)

Eigenlijk, gaat het niet zozeer om de epilepsie natuurlijk. Maar om jou als persoon zelf, logisch. Maar niet iedereen zit erop te wachten. Da’s de realiteit. Het is een medische molen die de ander er gratis bij krijgt. En dat zijn niet alleen de ziekenhuisbezoekjes, maar ook mijn mindere dagen, de slechte dagen. Gewoon het epi-pakketje. Om de gekheid even naar links te swipen, betreft een relatie. Wil ik het? Sure, dat is toch gewoon fijn. Haast? Neejo.

Belangrijkste is toch de steun het begrip, en je moet maar net iemand treffen die dat kan handelen I guess. Ziek zijn, het hebben van een beperking, keiharde tegenslag(en) het heeft ook wel iets moois. Je kijkt anders tegen dingen aan in het leven. Je wordt geconfronteerd met dingen waar de gezonde mens, niet mee te maken krijgt. En dat is, hoe gek ook, toch ook wel een mooie aanvulling hoe je jezelf vormt. Tja.. “Het heeft gemaakt tot wie ik nu ben”. Zoiets?

Spread the love!

Haha, ik moet er eigenlijk wel om lachen! Out in the open, maar da’s niet erg.

Liefs, Chantal

#daten #levenmetepilepsie #epilepsie