Verleden, heden en toekomst

Mijn aanvallen, waarbij ik buiten mijn bewustzijn ben. Ze zijn een huls, zonder inhoud!

Een complex partiële aanval duurt bij mij enkele seconde, waarbij ik even buiten mijn bewustzijn ben. Wanneer ik weer bij mijn bewustzijn ben, komt er een moment van irritatie. Samen met mijn hoofd, ga ik op jacht naar vage herinneringen. Terug in de tijd, waarin het ‘heden‘ aan het zoeken is naar het ‘verleden‘, zodat het ‘heden’ zich weer kan herstellen en verder kan gaan met het voorbereiden van de ‘toekomst’. Volg je het nog?

‘Ik zit op de grond, naast de trap. Een aanval, dat is duidelijk! Want wat moet ik hier anders. Ik heb pijn, waarschijnlijk dus van de trap gevallen. Er liggen huissleutels naast me. Waarom? Waar wilde ik heengaan? Er ligt een pen, maar nergens een stuk papier met lettergrepen die mij wegwijs kunnen maken naar het ‘heden’ zodat ik verder kan met de ‘toekomst’ … Niks! Ik heb geen idee wat de bedoeling was, ik sta op, leg de sleutels op hun vaste plek en de pen leg ik op tafel. Wie weet, gaat er vandaag nog een lampje branden en verras ik mezelf op een ‘ooooow jaaaa-moment’. Ik hoor een “prrrr” en een lieve “miauw” naast me, het is vanzelfsprekend Sanura! Ze zal wel denken… En ik sluit af met een diepe zucht.

Hersenspinsels, losse legoblokjes, een Ikea kast met 1001 schoefjes. Het valt allemaal net niet samen, en die ‘net niet‘ is exact wat zo vreselijk vermoeiend is. Gissen, nadenken, gokken, het nalopen van patronen. Die ‘net niet’, is een soort tussentijdse huls die het verschil maakt. Een aantal keer per dag! Mits mijn hoofd en ik ons best doen, en ons laten transporteren op een golf van passende deeltjes waarin alles op zijn plek valt. Waardoor de huls van deze complex partiële aanval gevuld kan worden. Een grote puzzel om mijn bovenkamer zo te resetten, dat het weer klopt! Dat elk klein puzzelstukje past, dat er geen schroefjes over zijn, legoblokjes die allemaal een plek hebben weten te bemachtigen in een of ander wannebe skyline bouwproject! Het ‘verleden’ en ‘heden’ vallen samen. Ondanks dat ik moe ben, kan ik verder met de ‘toekomst’.

Een Tonisch-clonische aanval, poeh! Dat is een lang en leeg omhulsel. Het maakt niet uit wat mijn hoofd en ik doen, deze huls zal nooit inhoud krijgen. Geen herinnering. Wel een ‘heden’ wanneer ik weer bij mijn bewustzijn ben, gepaard met een ‘toekomst‘ met veel lichamelijke pijn, een opgebrand en vermoeid lijf, wat samen gaat met een vreselijk klote gevoel! Waarin het ‘heden‘ en de ‘toekomst‘ bijeen komen in hoofdpijn, kots en tranen! Op dat moment is er maar een ding belangrijk, slapen.

Geen hersenspinsels, geen legoblokjes, geen Ikea kast… Niks! Mijn lijf en mijn hoofd zijn tot niks in staat. Ik lig op de grond, het liefst blijf ik gewoon liggen waar ik ben neergestort. Ik schakel met veel moeite mijn diep verstopte reserves in, ik verplaats mijzelf op een kruipende, wankelende, draaierige manier een etage hoger en plof als een zak kunstmest op bed!

Zelfs slapen is geen oplossing voor het vinden van een inhoud. Deze huls zal altijd voorzien zijn van een niet bestaand noch tastbaar ‘iets’! Tijd, die niet terug te krijgen is. Gemiddeld genomen duurt zo’n aanval 10 a 15 minuten! Waar ik was? Joost mag het weten, maar ik ken geen Joost. Ik kan Joost niks vragen. Voor altijd leeg dus! En daar moet je het mee doen.

Het enige wat ik soms heb is beeldmateriaal, daar kan ik op teren tot de volgende komt. Beeldmateriaal, waarin ik mezelf zie. Het is niet meer eng, eigenlijk ook nooit geweest om mezelf zo te zien. Schreeuwend, schokkend, trillend, wegrollende ogen en speeksel wat uit mijn bek komt! Ik ben het toch echt zelf, maar dat ‘iets’ in mij, dat is leeg! Het kent ook geen emotie, dat ‘iets’ doet maar gewoon wat. Dat ‘iets’ creëert een gevulde huls, waarin ik mag uiten, maar de vulling niet mag delen.

Deze lege hulzen samen: ik vraag me af hoeveel uren, dagen, weken, maanden of misschien wel jaren dat bij elkaar opgeteld is aan leegte!

Liefs, Chantal