Haar leven met epilepsie | Anita

Ik wil een stukje kwijt over mijn aanval op 27 december 2015, waar ik nog steeds last van heb. Op 27 december liep ik met de honden wandeling mee in de duinen. Tijdens de wandeling kreeg ik een flinke aanval. Ik kwam er niet uit, een bekende gaf mijn de neusspray. Met deze spray kwam ik er niet uit, wat anders nooit een probleem was.

Omdat de aanval aanhield, moest er een ambulance komen. De ambulance kon niet in de buurt komen. Broeders werden met een Jeep naar mijn gebracht. Ook hun kregen mij niet uit de aanval, ze kregen mijn geen infuus in gebracht. Toen met de brancard in de Jeep naar de ambulance, daar weer geprobeerd, het ging niet.

Met grote spoed naar het ziekenhuis gebracht met hoop dat de artsen daar iets konden doen. Niemand kreeg mij bij en niemand kreeg het voor elkaar voor een infuus. De enige optie was een bot infuus, ik kan mij herinneren nadat deze gezet was in het been, het heel pijn deed, echt een verschrikkelijke pijn.

Toen ik na ruim 6 uur dat ik bij was, zag ik alles voor dokter aan. Zo in de war was ik door de infuus en medicatie. Door de aanval was heel mijn kracht weg in linke kant van het lichaam. Ik verbleef ruim 3 weken in het ziekenhuis na vele onderzoeken. Lopen ging bijna niet, praten niet geheugen was heel slecht. Het was zo erg fatsoenlijk ik 20 januari naar het revalidatiecentrum werd overgeplaatst, daar verblijf ik nog steeds. Daar heb ik veel fysiotherapie en ergo therapie logopedie en geheugen trainingen.

Ook gebruik ik hier psychologie want wat deze aanval heeft veroorzaakt is een soort litteken in de kleine hersenen. Hier door heeft mijn balans en evenwicht een opdonder gehad. Op moment loop ik nog met rollator en stukjes los op de gang.

In het revalidatiecentrum hadden ze niet gedacht dat ik zover zou komen. Er zit nog steeds vooruitgang in, 31 mei ga ik met ontslag om thuis verder te revalideren met fysio en ergo.

Dit verhaal wat begon op 27 december 2015 en nog steeds ben ik opgenomen. Voor mij telt altijd opgeven is geen optie.

Deze aanval heeft mijn zoveel ellende gebracht, maar ook weer trots hoe ik heb gevochten en nog steeds om weer beter te worden.

Groetjes, Anita Stap