Een hele mooie dag

Het voelt alsof ik nog droom, maar tegelijkertijd alsof ik nog slaap. De regen die tegen het raam tikt, brengt me echter in de realiteit. Een plotseling besef, wat eigenlijk super herkenbaar is, maar er toch inhakt als een klootzak! Wakker en moe. Ik leg de conclusie al snel: “het wordt weer zo’n dag…!” Moe, maar omdraaien en verder slapen heeft geen zin. Zo werkt mijn lichaam niet.

Een doodnormale dag: moe, heel moe en hoofdpijn. Zo’n dag, waarop die klootzak mij omhelst. Waar alles wegvalt en maar een ding de overhand heeft, vooral neemt!

Ja, het begin van deze dag is herkenbaar. Het klinkt raar en misschien ook wel erg, maar ik ben eraan gewend. Eigenlijk komt het niet meer als een verrassing. Al wil ik het ook geen gewoonte noemen. Ik wen liever aan wat anders, iets leuks. Cliché, maar het is hoe het is.

Verstandig of niet, maar soms neem ik een douche. Even dat gevoel van warm water, wat me ‘omarmt’, mij meeneemt naar een ontspannen gevoel. Helaas wint dit ontspannen moment het niet van deze krachtige schokkende klootzak.

Een soort pijnlijke leermeester, die mij streng aankijkt. En elke keer de verbinding richting en kleine bron van energie keihard verbreekt. Soms voelt het alsof de epilepsie mij uitlacht. Stampvoetend over mij heen walst en rond rent door mijn hoofd, wat mij zo moe maakt. “Gotya”

Vandaag lukt het gewoon even niet! Niet zoals ik wil. Niet zoals ik had gedacht een nieuwe dag te starten. Vandaag ligt stil. De omstandigheden zijn ‘as usual’. Hiervoor is niet iets speciaals nodig, of iets heftigs. Het gebeurd gewoon. De sfeer thuis is lief en rustig, wanneer ik mij als een zak kunstmest op de bak laat ploffen. Lief en rustig, met 3 gekke katten op de voorgrond die blij zijn mij te zien. Althans, daar ga ik vanuit!

Het is dus een soort van gewoonte ‘je moet leren leven door de vallen en weer op te staan’. Dagen als dit accepteren. Maar hoe dan?

Ik wordt er niet gelukkig van. Eerder boos, verdrietig, maar de irritatie overheerst. Ja, vooral geïrriteerd, dat ben ik! Eigenlijk ben ik te moe om iets te voelen, dat is misschien gek. Het is sowieso geen uitweg ‘niets voelen’ omdat dat makkelijker is. Ik ben gewoon moe.

Bank, deken, muziek of ik staar naar de tv en kijk ik een van mijn favoriete series. En geloof me, ik heb een waslijst aan favoriete series. Een grote hobby, vooral als ik me zo voel. Het werkt gek genoeg ontspannend. Net als muziek. Ik weet niet meer waar ik deze quote een keer zag, maar hij past er wel bij ‘Music takes me to a place where my soul can be at ease!’.

Waar ik op goeie dagen nieuws meepak, heb ik daar op deze dagen geen zin in. Wat actueel is, gaat langs mij heen. Zelfde wereld, waarin ik niet helemaal aanwezig ben. Nee, gelukkig ben ik niet door de omstandigheden, maar ik ben wél gelukkig! Wetende dat het morgen beter kan of zal zijn. Bovendien, kan het altijd erger!

Ergens moet je een punt bereiken, om dit soort momenten/dagen los te laten. Laat ze maar gewoon gebeuren, leven zoals het is en zoals het is gebeurd. Dat leren is hard werken, geestelijk, maar de voldoening van acceptatie is groot!

De volgende ochtend word ik wakker, maar niet beter… Nee, dit gevoel is inmiddels als 2 weken zo. Moe, aanvallerig en ik ben het beu. Ik moet deze week naar het ziekenhuis, bloed laten prikken. Volgende week donderdag had ik al een afspraak staan, NVS-time! Dan hoor ik de uitslag.

Afwachten. Eigenlijk, wil ik gewoon slapen… pas wakker worden wanneer er geen regen tikt tegen de ramen. Wakker worden, gewoon goed wakker worden.

Liefs, Chantal