Stichting Zie | Vakantie

Ondanks dat het weer niet echt aangeeft dat het zomer is, mag ik voor deze nieuwsbrief van Stichting Zie een zomerse blog schrijven. Althans gericht op vakantie. Want hoe gaat dat nou eigenlijk in zijn werking, op vakantie, medicijnen en de hele reutemeteut! Een schokkende vakantie? Lees, en ik neem je mee naar een paar avonturen uit de grote vakantiedoos die tot nu toe mee heb mogen maken.

Toen ik nog jonger was, zo rond de 12/13, vertelde ik in mijn vorige blog communicatie al over het feit dat mijn vader in Noorwegen woonde, dit voor zijn werk. Daar uitte zich niet mijn eerste aanval, maar werd het wel meer serieus genomen dat er wat met mijn hoofd aan de hand was. Nou zat ik niet gelijk de dag erna aan de medicatie en was het ‘opgelost’. Was het maar zo simpel.

Maar hoe pak je dat aan als je naar het buitenland gaat? Of hoe pak ik dat aan! Aangezien mijn familie in Zuid-Afrika woont, zijn we daar al regelmatig geweest. Samen met mijn ouders, maar ook alleen. Zo ben ik daar in 2006 tot 2007 zo’n 9 maanden geweest. Paspoort, medisch paspoort, grote voorraad aan medicijnen en niet te vergeten een verzekeringspasje. Wat bleek, ik kwam medicatie te kort. Ik ben naar een huisarts gegaan, vriendelijke man. Maar wat ik toen wel belangrijk vond, is dat ik er zeker van wilde zijn dat het medicijn wat ik daar kreeg gelijk was aan wat ik in Nederland krijg. Inclusief een medische encyclopedie is dat ook geluk. Eind goed, al goed. Sterker nog, het lijkt makkelijker te gaan dan hier in Nederland! Apart eigenlijk…

Ik spring een beetje van de hak op de tak, maar ik herinner mij een moment in Zuid-Afrika. Ik was toen bij mijn oom en tante. Mijn oom rookte een pijp, ik werd misselijk! Wat ik daarvoor eigenlijk nooit had. Mijn neef was pas vader geworden en kwam met zijn vrouw en de kleine langs. Alsof mijn innerlijke-ik al zei: “Nee Chan, geen baby vasthouden”. Wat bleek? Later die avond ging ik douchen én jawel.. een Tonisch-Clonische aanval! Een aura? Kan, kan ook niet… Aangezien het een vertrouwde omgeving is, was er wat dat betreft genoeg hulp en ging ik gelijk naar bed! Rusten en de dag erna op het gemakje weer genieten van al het moois.

Ik neem jullie mee naar mijn meest recente vakantie. Afgelopen mei zijn wij naar Zakynthos geweest. Heerlijk all-in! Nou is het niet zo dat we ook als diehard all-in toeristen aan het zwembad hebben gelegen. Nee, heerlijk gewandeld. Diverse excursies én gezwommen. Wat ik al lang niet meer had gedaan! Maar joh, je ligt heerlijk aan de Ionische Zee, doe is gek! HEERLIJK! Voor zover ik mij kan herinneren, was de laatste keer zwemmen/snorkelen 2008 in Curaçao. Ook niet verkeerd natuurlijk!

Zakynthos dus! Inmiddels al wat ouder, wijzer daar valt over te twisten. Maar een vakantie zonder dat mijn vader de functie had voor o.a. bagagehandeling, transport en logistiek. Mijn moeder de functie als voorraadbeheer, catering en het zootje ongeregeld in ’t gareel houdt. Deze vakantie was anders voor mij, geestelijk/lichamelijk. Het afgelopen jaar was behoorlijk bewogen. Sowieso de afgelopen 7 jaar wel. Maar nu betrek ik het meer op mijn NVS-traject en al het gedoe. Het is een jaar geleden dat ik “ja” zei tegen dit NVS-traject, waarbij komt kijken dan ik nogal vaak het ziekenhuis in en uit ben gelopen. Dit had ik écht nodig! En ik kan je vertellen, wij hebben enorm genoten.

Ik vertelde mijn consulent dat ik op vakantie zou gaan, en hij attendeerde mij erop dat ik een verklaring moest aanvragen omdat mijn medicatie onder de Opiumwet valt. Schiet mij maar lek, dat wist ik niet! Althans, wel dat ze daar onder vallen, maar zo’n verklaring, nee. Dat gaat via je neuroloog/consulent en dan kan je het aanvragen bij het CAK: ‘Medicijnen mee op reis“. Nou was er nog wat nieuws, aangezien ik voorzien ben van een meterkast en een kabelboompje (de leads) mag ik niet meer door de poortjes! Hiervoor krijg je een soort kaartje, soort pasje. Die liet ik zien, en werd gefouilleerd, niet echt spannend. Ook op de terugweg werd ik in Griekenland ook zo gefouilleerd, niks engs.

Mijn medicatie, laats staan mijn verklaring, daar werd niet naar omgekeken. Je weer maar nooit, had zomaar kunnen zijn dat ik daar door een strakke controle moest.

Vakantie en epilepsie, helaas zijn de aanvallen ook elke keer weer meegekomen door de Douane, jammer! Maar als je goed voorbereid gaat, dan is er in principe niks anders dan alleen de omgeving. Misschien een ander land? Juiste papieren mee, woordje Engels, dan komt dat wel goed en mag het zeker de pret niet drukken. Dat is het belangrijkste! Heb je een aanval, rust goed uit. En probeer dat vakantiegevoel toch vast te houden, al is het op een regenachtige camping met een muffe caravan. Het gaat gepaard met een fysieke en geestelijke inspanning, maar dat is het meer dan waard. Want de goede herinneringen bij het zien van foto’s zullen het altijd overwinnen van de aanvallen.

Ik wens iedereen een hele fijne vakantie!

Liefs, Chantal

#stichtingzie #vakantie