Gastblog | Arbeids(on)geschiktheid

Ik merk dat ik het lastig vind een begin te maken over dit onderwerp omdat het veel emoties oproept. Frustratie, boosheid, verdriet, niet begrepen worden, maar ook een fijn gevoel omdat ik ook de andere kant ken.

“Ik ben geschikt” voelt als… ik tel mee! Ik hoor erbij, iemand kiest mij op basis van mijn kwaliteiten wat super voelt.

“Jij bent ongeschikt”! Hoe moet ik dit omschrijven…als laatste gekozen worden tijdens de gymles op school wanneer er een potje voetbal wordt gespeeld. “Oke jij mag meedoen, maar ga ergens achterin staan waar je niemand in de weg loopt en doe maar net alsof je mee doet. Het is omdat je als laatste overbleef en ik je erbij moest nemen anders had je het kunnen vergeten”. Beide heb ik ervaren, beide heb ik beleefd. De een wat meer dan de ander.

Het voortgezet onderwijs ben ik vrij makkelijk doorheen gefietst. Ondanks mijn medicatie waardoor vermoeidheid altijd een rol speelde is mij dat makkelijk af gegaan. Op een gegeven moment moet je dan een keus maken waar je een vervolg opleiding wilt volgen en niet geheel onbelangrijk waarvoor. Wat wil je worden. Laborant ! Dat was mijn eerste keus, mijn vakkenpakket voldeed aan de eis, mijn cijfers ook, alleen vond de school het geen goed idee om iemand met epilepsie toe te laten i.v.m de veiligheid. “Jij bent ongeschikt!” teleurgesteld, maar geen ramp. Want, bakker! Bakker dat leek mij ook leuk. Ik woonde in een klein Fries dorpje. Je weet wel zo een waar je doorheen rijdt een huis, een kroeg en een kerktoren ziet en voordat je met je ogen knippert ben je er al voorbij. En dat terwijl het nog wel twee bushaltes had. Een richting Harlingen, en een richting Leeuwarden.

Dat dorpje met twee bushaltes een kroeg een huis en een kerktoren had net buiten het dorp een bakkerij. Tussen de middag mocht ik soms een brood halen, de heerlijke geur van het vers gebakken brood, zelfs nog warm. Heerlijk! Ja bakker, dat zou het worden. Nou toch niet, want bakkers werken met grote machines. En werken met grote machines dat kon best gevaarlijk zijn, tja oversteken van de ene bushalte van de straat in ons dorpje naar de bushalte aan de overkant is ook gevaarlijk. Iedereen reed daar zo hard dat je wel 6 keer keek voordat je een voet op de weg zette. Maar daar maalde niemand om.

Op die leeftijd had ik al een bijbaantje als kelner, en keukenhulp. Nou ja, afwasser. Af en toe mocht ik helpen in de keuken wat ik best wel leuk vond. “KOK”! Ja hoor dat gaat het worden, en niemand die mij tegenhoudt. Dankzij de steun van mijn ouders en een heleboel telefoontjes werd ik toegelaten. Naar school via het Leerlingstelsel. Werken en leren in de praktijk. Een dag naar school en vier dagen werken. Dit ging wonderbaarlijk goed en binnen anderhalf jaar had ik twee diploma’s behaald en na werkplekken tevens een baan. “Jij bent geschikt” Nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn epilepsie in die periode heel stabiel was. Amper aanvallen, geen enkel probleem.

Tot het moment dat ik na twee jaar mij had opgewerkt tot sous-chef het he-le-maal mis ging. Een aanval, midden op de dag, en dat terwijl ik helemaal geen aanvallen had overdag. Terwijl ik een ossenhaas stond te portioneren met een flink slagersmes in mijn handen zo onderuit. Ik kan het mij nog goed heugen omdat dit de eerste aanval was waarbij mijn hoofd het wel deed, maar mijn lichaam even uit ging. Ik hoorde mijn collega’s tegen mij praten en tegen elkaar, maar ik kon ze zien maar ik kon niet antwoorden. Na een paar minuten kwam ik weer bij. Een dag later kreeg ik te horen dat ik mij ziek kon melden en niet terug hoefde te komen. “HUH”?? Afgekeurd. 80-100% WAO. Natuurlijk niet meteen want je moet eerst een jaar op je kont zitten. Nooit geweten dat betonnen muren zo op je af kunnen komen als toen. Negen jaar horeca, chef-kok en afgebrand.

“Jij bent ongeschikt, jij kunt dat niet. Sorry jij kunt dat niet meer”. Dat was de eerste keer dat ik die woorden letterlijk voor mijn plaat kreeg. Woest was ik, wat nou jij kunt dat niet meer! Des te meer motivatie om de draad weer op te pakken dacht ik. En bij denken bleef het.

Na een “sabbatical” van 4 jaar vanwege privé omstandigheden heb ik nog een poging gewaagd om de draad weer op te pakken in de horeca. In die tijd was ik weer stabiel, maar het mocht niet baten. Je wil wat, je kunt wat en dus klopte ik aan bij het GAK:“Ik wil weer wat gaan doen!” Dan kom je terecht in de draaimolen, hoe kunnen we voor jou een zo belachelijk mogelijke beroepskeuze maken. Ik ga niet het hele verhaal vertellen daar heb ik er later nog over. Het kwam er eigenlijk op neer dat de arbeidsdeskundige drie beroepen had geselecteerd die ik met epilepsie zou kunnen doen. Een opleiding om tot deze beroepen te komen was ook nog mogelijk. Prachtig dacht ik. Nog een papiertje halen ook. Nou vertel mij eens, wat is er uit de test gekomen? “Nou meneer de Vries, Landmeter, u weet wel met zo een rolloopding over de weg de afstand meten.” Pannenkoek! dacht ik, dat het anders heet, but nevermind. “Het tweede beroep is sinaasappelkistjes bouwer” Hoe ziet u dat voor u was mijn vraag? “Nou u weet wel, met een nietpistool van die dunne plankjes een kistje maken” Oke…. en u vindt dat verantwoord? Jazeker antwoordde de arbeidsdeskundige. Ik begrijp werkelijk waar niet waar het woord deskundig vandaan is gehaald want deze beste man had het IQ van een half poffertje. “Optie drie is iets in de ICT maar dat lijkt mij geen idee met hoge werk stress en zo” Optie 3 ! ICT. Ook omdat een vriend van mij destijds naar een open dag was geweest en zich voor die opleiding had ingeschreven.

“Ga eens kijken Dave, dat is ook wel wat voor jou”. De opleiding heb ik gevolgd en na anderhalf jaar was ik “Medewerker Beheer Informatiesystemen” Tijdens mijn stage kreeg ik een baan aangeboden en heb deze met beide handen aangepakt. Ik was weer geschikt. Bedankt arbeidsdeskundige van het GAK. Was ik toch bijna met een nietpistool gaan rondlopen om plankjes aan elkaar te nieten. En wie weet hier en daar wat schoten af te vuren mocht het mis zijn gegaan.

Na twee jaar was ik wel uitgekeken op de baan die ik had en waagde de overstap naar een serieuzere functie op een groot scholencomplex. Systeembeheerder.

Ondanks mijn geringe ervaring werd ik vanuit 104 sollicitanten aangenomen als Jr. Systeembeheerder. Blij als een kind! Na zes maanden had ik mijn eerste promotie te pakken. van Junior naar Medior Systeembeheerder. Medior bestond niet echt op papier maar aangezien er Sr. rondliepen werd het

Systeembeheerder. Zeven jaar heb ik met erg veel plezier gewerkt op dit grote college, met pieken en dalen. Men wist van mijn epilepsie. Dat is namelijk het eerste wat ik vermeld tijdens een sollicitatie. Knapt men er op af, dan weet ik genoeg. Eigenlijk net als met mijn huidige relatie. Mijn lief stelde mij in de eerste dagen dat wij kennismaakte vrijwel direct de vraag zo uit het niets “Wil jij nog wel kinderen” huh…. Daar kom ik nog op terug, (ik heb namelijk twee kinderen uit een vorige relatie). “Tja we kunnen het nu wel leuk gaan hebben en verliefd worden maar als jij geen kinderen wil dan houdt het voor mij op. Laten we dus maar meteen duidelijk zijn daarin”. Mooi verhaal voor een andere keer, maar dit is eigenlijk wel hoe ik al mijn sollicitaties in ga. Dit ben ik, what you see is what you get, met een beetje kennis erbij. Na zeven jaar ging het voor mij helaas vreselijk fout. een dieptepunt. Overdag aanvallen, niet meer in staat te werken. 1 jaar ziektewet en uiteindelijk met wederzijds goedvinden het contract ontbonden. In dit geval was het niet zo dat ik niet geschikt was. Deze werkgever heeft er destijds veel tijd en energie in gestoken mij er weer bovenop te krijgen. Wel jammer, erg fijne collega’s die ik af en toe nog voorbij zie komen op mijn Facebook tijdlijn.

Na wederom 80-100% arbeidsongeschikt te zijn bevonden raakte alles in een neerwaartse spiraal. Het ging slechter en slechter. In totaal heb ik negen jaar thuis gezeten. Ben ik drie keer openomen met een status epilepticus, ben ik diverse malen veranderd van medicijnen, en kwam uiteindelijk terecht bij SEIN Heemstede.

Na mijn derde status epilepticus opperde de neuroloog chirurgie. Maar tijdens het traject bleek al snel dat ik tijdens een aanval, meerdere epileptische haarden heb in mijn hersenen. Kortom er vinden zich op meerdere plekken ongewenste activiteit plaats. Hierdoor was opereren van de baan. De PET scan die nog op het programma stond was al niet meer nodig. NVS dan ? Wat voor ding ? NVS, Nervus Vagus Stimulatie. Ik zat in een fase dat ik alles wel wilde proberen. Ja laten we dat eens gaan doen. Alles was voor mijn gevoel toch al naar de klote dus veel slechter kon het niet gaan. Augustus 2009 werd mijn NVS geïmplanteerd. Voor diegene die niet weten wat een NVS is en doet; de NVS is een apparaatje wat onder de huid wordt geplaatst links onder je sleutelbeen. Vanuit de NVS loopt een geleider onder de huid door naar de Nervus Vagus. Dit is de linker hoofdzenuw. “De nervus Vagus” Met twee ringen wordt de geleider verbonden aan de Nervus Vagus. De NVS geeft gedurende een aantal seconden een stroom impuls af waardoor er een stofje in je hersenen wordt aangemaakt wat je aanvallen zou kunnen onderdrukken of reduceren. Ik zeg met name “zou kunnen” want het slaat niet bij iedereen goed aan. De NVS is op allerlei manieren in te stellen, tijd, dus om de hoeveel tijd geeft het apparaatje een impuls af, hoe lang doet hij dat, en op welke frequentie hoogte. Zo is het zoeken naar de juiste instellingen die voor jouw werken.

Ik weet nog goed dat bij de introductie werd verteld dat het stroomstootje voelt als een kriebeltje achter in je keel. Dat je er van zou kunnen hoesten. Wanneer je de magneet erbij zou gebruiken ( met een magneet kun je de NVS op ieder moment activeren. Hierbij geeft de NVS een impuls die twee keer zo hoog ligt dan hij ingesteld staat. ) dan zou het wat meer kriebelen. Nou geloof mij, het gebruik van de magneet is no fun at all! Niks geen kriebel. Het voelt bij mij nog steeds alsof iemand mn keel dichtknijpt en aan mijn stembanden loopt te hangen om deze te stemmen. Maar ook dat is voor iedereen met een NVS persoonlijk. Na drie maanden goed te zijn ingesteld was ik stabiel, geen tot weinig aanvallen. Alles goed onder controle, de NVS deed waar hij voor geplaatst was. Van 10 tot 15 aanvallen per dag, ging ik naar een enkele aanvallen per week, maand of maanden zelfs. Ik kon weer sporten, wat ik met veel plezier weer heb opgepakt. Niet alleen, dat vond ik te eng. Mijn broer is daarin een grote steun geweest. Samen fitnessen en kaatsen. Alleen had ik dit nooit opgepakt.

Een jaar later leerde ik mijn huidige partner kennen, hoe dat ging vertel ik volgende week dat is een ander hoofdstuk. Na enige tijd zijn wij gaan semi samenwonen en na anderhalf jaar hebben we ons eerste huisje gehuurd. In die periode ging het eigenlijk bijzonder goed. Ik had alles op orde. Nou ja, bijna alles. Zoals eerder verteld heb ik 9 jaar thuis gezeten en dat was ik helemaal zat. Ik wilde weer wat gaan doen. Maar met een gat van negen jaar in je CV, negen jaar kennis achterstand begin je in de ICT helemaal niks. Frustratie! Wat moet ik doen. Ik had de ervaring met het GAK om vanuit de WAO een omscholing te mogen doen. Zal ik het proberen? Niet geschoten is altijd mis. Het toenmalige GAK is nu het UWV. Destijds had je een vast contactpersoon die je kon benaderen, tegenwoordig krijg je een call center aan de lijn die je vraag of verzoek doorzetten naar de juiste persoon. Althans dat denk je, +50 telefoontjes, diverse onbeantwoorde mailtjes naar het UWV waren tevergeefs. Het proberen door te dringen tot de persoon aan de telefoon van het UWV leek maar niet over te komen. Of … lag het aan mijn signaal. Was ik niet duidelijk genoeg? Op een gegeven moment werd ik zo boos dat ik letterlijk de vraag stelde: “Ben ik voor het UWV goedkoper als jullie mij in de WAO laten zitten dan wanneer jullie mij helpen te re-integreren?” IK WIL mijn eigen centjes weer gaan verdienen in plaats van mijn handen op te houden. HELP MIJ! Ook dit kwam niet over, sterker nog het telefoon gesprek werd afgebroken omdat de persoon aan de andere kant van de lijn van mening was dat ik niet realistisch was, een grote mond had, en dat die persoon zich niet wenste zich zo te laten behandelen. De frustratie bereikte zijn hoogtepunt en uiteraard had dat gevolgen. Aanvallen! Vervloekt heb ik het UWV meerdere malen. De moed opgegeven eigenlijk, ik zag het niet meer zitten. Mijn lief had dit natuurlijk ook in de gaten en adviseerde mij eens te praten bij SEIN. Of een maatschappelijk werker. “Je moet hier iets mee doen Dave, dit vreet je op en is echt niet gezond”.

Ik was inderdaad veel aan het mopperen, was niet mijzelf. Niet de Dave die ervoor gaat. Tijd om inderdaad eens mijn hart te luchten. Bij de eerst volgende afspraak met mijn NVS verpleegkundige waar ik een hele goede klik mee had kon ik mijn ei kwijt. Even alle frustratie eruit. Tranen over mijn wangen, boos en ook verdrietig.

Het gevoel niet begrepen te worden. Epilepsie is al zo lastig uit te leggen soms, waarom nemen ze nou niet de moeite om even vijf minuten naar mij te luisteren?

De NVS verpleegkundige vertelde dat SEIN ook arbeidsconsulenten heeft en die soms ingeschakeld worden voor bemiddeling. Sceptisch reageerde ik “joh probeer maar eens, als ik na meer dan 50 telefoontjes en tientallen onbeantwoorde e-mailtjes er niet doorheen kom, kan het alleen maar beter gaan als een ander het probeert”. Een week later kreeg ik een telefoontje van een consulente van SEIN, na een kort gesprekje zou zij aan de slag gaan. Ik kan je niets beloven maar ik ga echt mijn best doen voor je. Dat waren haar woorden. Natuurlijk ik geloof je, succes !

Tot mijn verbazing werd ik de volgende dag terug gebeld. “Dave je hebt a.s. maandag een afspraak bij het UWV en ik ben er bij” totaal flabbergasted. Ik heb haar nog gevraagd hoe ze dat voor elkaar had gekregen, met een telefoontje was haar antwoordt. What the fietsenrek! Hoe kreeg ze dat nu voor elkaar? De maandag naar het UWV, ik had er totaal geen vertrouwen in, een belletje en afspraak is een, nu nog een re-integratie traject, dat is twee. Vijf minuten heeft het gesprek geduurd.

Ja echt, vijf minuten. Helaas pindakaas zou je nu denken, maar niets was minder waar. In no-time was er een akkoord voor een twee jarige voltijds opleiding naar keuze die zou aansluiten op mijn vakgebied. ICT. Volgens de regels van het UWV mocht dat geen HBO opleiding zijn, waarom niet geen idee, maar dat was ook niet mijn bedoeling. Een MBO niveau 4 diploma, zodat ik in ieder geval mijn kennis gat van negen jaar enigszins zou kunnen vullen. Blij als een kind, ik mag naar school.

Maar waar de vreugde even de kop op stak, sloeg de frustratie net zo hard weer toe. Hoe kan dat nu, zou ik mij afvragen als ik dit stuk zou lezen. Nou die vraag is eigenlijk heel gemakkelijk te beantwoorden. Probeer maar eens als 40 jarige je in te schrijven voor een voltijds versnelde MBO opleiding. Ik mocht immers een opleiding volgen van 2 jaar. Een niveau 4 opleiding duurt 4 jaar. Ik moest dus wel een versnelde opleiding kiezen. Na mij op vier scholen te hebben ingeschreven kreeg ik geen response. HUH? Wat klopt er niet aan dit verhaal. Ik wil leren, ik mag leren, het wordt vergoed, alleen kreeg ik nergens de kans om de opleiding die ik wilde volgen ook daadwerkelijk te volgen. Omdat ik geen reactie kreeg ben ik maar gaan bellen om verhaal te halen. Hilversum, “jij bent te oud om deze opleiding te volgen” te oud… mag ik vragen naar uw leeftijd was mijn vraag aan de studie begeleider.” Ik ben 28 maar wat doet dat er toe?” Nou zei ik, als ik te oud ben in uw optiek, dan wil ik toch ook wel met U aangesproken worden! Of hebben wij dezelfde maat onderbroek? Te oud ! Ik weet wel dat mijn antwoord niet netjes was, maar hey hij begon.

Hetzelfde verhaal en enigszins afwijkend kreeg ik te horen in Amsterdam en Amersfoort. De frustratie bereikte weer een aardig hoogtepunt, echter kon ik door er goed over te praten thuis hier wel enige rust in vinden. Utrecht dan? “Meneer het lijkt mij verstandig dat u een LOI cursusje gaat doen of zo, dat is veel beter.” Hoezo beter ? Waar gaat dit over? Rot toch op met al die vage halve slecht onderbouwde antwoorden waar ik helemaal niets mee kan. “Meneer uw reactie geeft wel aan dat u niet op het gewenste niveau zit” Ten einde raad, ik schei er mee uit het is wel goed. Dan maar een LOI’tje, whatever. Maar wat ik niet meer verwachte gebeurde. Utrecht 2 belde terug, ten eerste kreeg ik excuses dat het zo lang duurde voordat de school reageerde, die was al fijn. “Tja, ik kan u niet weigeren, uw cijfers zijn ruim voldoende. Uw motivatie mail is inspirerend en ik voorzie eigenlijk geen problemen, behalve dat u zich goed moet realiseren dat u hele dagen met 18, 19 jarigen in een lokaal zit” Ik denk dat uw 18 en 19 jarige studenten er meer moeite mee zullen hebben dan ik zelf antwoorde ik. Beetje bluf natuurlijk want ik had dondersgoed door dat het een hele kluif zou gaan worden. Ik werd toegelaten. Blij als een kind ( Davesjavoe) die 4 woorden heb ik vaker gebruikt, maar hey ik ben ook wel eens blij hoor. Het is niet allemaal kommer en kwel.

Wat werd voorspeld was werkelijkheid. Ik heb nooit verwacht dat 18 en 19 jarigen zo gedemotiveerd kunnen zijn voor een opleiding die zij zelf kiezen terwijl ze niet meer leerplichtig zijn. Ik was op school voor een ding en ook echt maar een ding. Leren. Dat heeft links en rechts nog wel eens gebotst in de lokalen. Niet fysiek, maar verbaal toch echt wel. Ondanks dat dit plaats vond was er ook een geringe vorm van respect. Er werd geluisterd als ik iets te vragen of te vertellen had.

Mijn opleiding heb ik in 9 maanden afgerond. Het theoretische deel dan. Dat ging razend snel. Daarnaast deed ik nog een cursus op eigen houtje, een deel van die cursus werd gedoceerd op school maar was geen examen eis omdat deze te zwaar was voor de opleiding. Echter telde dit papiertje wel als je aan het werk zou willen als Netwerk Engineer. Dat was namelijk de opleiding die ik volgde. Deze heb ik binnen mijn studietijd ernaast gehaald. Maar dan komt het. Voor een MBO 4 opleiding moet je een aantal uren theorie aantoonbaar maken en een aantal uren praktijk. Omdat ik na 9 maanden al klaar was met de theorie en een aantal examens al had afgerond moest er stage worden gelopen. Hier begon het spannend te worden. Wie gaat een 42 jarige man die een MBO studie volgt een stage plek aanbieden?

De eerste twee bedrijven die ik aanschreef die… ach zelfde koek en ei. Geen reactie. Niks. Nada. Daar gaan we weer dacht ik. Spanningen namen alweer toe. Wat is dat toch met de opleidingen in Nederland? Of ligt dat niet aan het land? Ligt het aan mij ? Aan mijn leeftijd? Aan … whatever, laat maar. Omdat ik Netwerk Engineer wilde worden wilde ik ook een Netwerk stageplek. Die zijn er maar mondjesmaat. De boventoon is toch beheer, en dan Microsoft systemen. Dus weer systeem beheer. Dat was ik al geweest en dat is niet wat ik wilde en waarvoor ik leerde. Uiteindelijk reageerde een stagebedrijf, zij waren geïnteresseerd en nodigden mij uit voor een gesprek. WAUW! Het kan dus toch. Na een ontspannen gesprek met de directeur en de HR Manager van dat bedrijf kreeg ik te horen dat het bedrijf mij een kans wilde geven. Leeftijd speelde hierbij een rol omdat ik gemotiveerd over kwam, wat ik uiteraard ook was.

In Almere heb ik negen maanden stage gelopen, waarvan ik er drie heb mogen rond kijken, proeven van het vak en zes maanden operationeel heb meegedraaid als medewerker. Ik werd niet in een hoekje geplaatst met een opdracht waar je niks mee kon. Ik werd serieus genomen, mijn epilepsie werd serieus genomen. Fijne collega’s waar ik enorm veel van heb geleerd als stagiaire. Mijn Proeve van bekwaamheid was door het geen wat ik leerde van een dermate niveau dat het niet ter plekke kon worden beoordeeld door de examinator. Dat is intern op school met drie docenten nagecheckt en beoordeeld nadat ik alles nog eens mondeling mocht toelichten. Uiteindelijk was ik geslaagd. Binnen anderhalf jaar mijn MBO 4 diploma Netwerk Engineer, en een certificering CCNA. Nu ga ik dat niet toelichten want dan wordt het allemaal te technisch. Mijn stage bedrijf bood mij tevens een baan aan als Netwerk Engineer. “Zelf verdiend Dave” dacht ik, dit heb ik zelf voor elkaar gebokst.

Nu moet ik zeggen dat ik dit niet zonder mijn lief had kunnen doen. Omdat ik vlak voor mijn stage namelijk pappa was geworden komt er heel veel op je af. Francis heeft mij al die tijd ontlast en stond er op dat ik mij volledig focuste op mijn opleiding. Dit is zwaar voor haar geweest, maar uiteindelijk heeft het zijn vruchten afgeworpen. Zonder haar had ik dit nooit kunnen bolwerken.

Tijdens mijn werk in Almere heb ik verschillende ups en downs gekend. Dit heeft ook mijn werk beïnvloed. Werken met een gezin en epilepsie is niet zo vanzelfsprekend als het er uit ziet. Het waren lange dagen, mede door de reistijd, zeven uur de deur uit en half acht thuis. Bij het bedrijf waar ik werkzaam was heb ik heel veel mogen leren. Ik heb fouten mogen maken, en had het ontzettend naar mijn zin, ondanks dat het wel eens compleet mis ging. Geen concentratie door medicijn gebruik. Dezelfde fouten herhaaldelijk blijven maken ondanks dat het al tig keer was uitgelegd. Geduld was er zeker. Geloof in mijn kunnen ook, want na mijn eerste contract kreeg ik een tweede aangeboden. Ook weer zelf verdiend. Met vallen en opstaan, en met aangepaste werkzaamheden. Tot 11 November 2014.

Daar ging het compleet fout en kreeg alles een andere wending. Ik reis met het openbaar vervoer, van Almere richting Amersfoort, iedere dag. 11 November 2014 was niet anders. Ik was alleen erg vermoeid. Lange drukke dag achter de rug nog na mijmerend over werkzaamheden op de trein naar huis. Treinen richting Amsterdam reden niet vanwege seinstoringen, dus iedereen in de sprinter richting Utrecht. Mijn trein dus. Tussen Almere en Hilversum ben ik slaap gevallen. Een meneer was zo attent mij te wekken in de overvolle trein omdat Hilversum een overstap punt is. “Meneer, meneer, we naderen Hilversum. ik dacht ik wek u even misschien moet u overstappen” Terwijl ik opstond en de man vriendelijk bedankte voelde ik hem al aankomen. Shit! Een aanval. Waar is mijn magneet ?

Terwijl de trein het station binnen reed dacht ik maar een ding. Ik moet naar de kiosk. Daar is het licht, het was namelijk al vroeg donker. Ik dacht als er wat gebeurd dan zien mensen dat en word ik wel geholpen. Mijn GSM waar de ICE nummers (In Case of Emergency) direct op te zien zijn in mijn hand. Tot zover had ik het op een rij. “Oke de trein uit” dacht ik, alleen kon ik er niet uit. De trein naar Amersfoort reed niet. Die moest ik hebben. Iedereen die daar op het perron stond wilde de trein naar Utrecht pakken om zo om te rijden. Ik werd net zo hard de trein weer ingeduwd maar wist mij tussen de mensen door te drukken en op het perron te komen.

Tot zover weet ik nog wat er gebeurde, alles daarna niet meer. Ik heb dus midden op het perron gestaan, proberende mijn laptop tas over mijn hoofd te tillen zodat deze niet onbeheerd zou komen te staan als ik wel een aanval zou krijgen zodat deze niet kon worden gestolen. Die actie was er een teveel. Ik had een aanval en een laptop tas met inhoudt boven mijn hoofd. Als een plank ben ik achterover gevallen op mijn achterhoofd. Ik kwam na een minuut of 10 bij, toen was de ambulance er net. Uiteraard zou ik net als altijd meteen weer opstaan om mijn ding te doen waar ik mee was gestopt, namelijk naar huis gaan. Echter voelde ik al dat er iets langs mijn nek over mijn rug liep en het voelde nat. “Dat is niet goed” dacht ik nog. Schijnbaar ben ik weer weggevallen want ik kwam bij in de ambulance, het ambulance personeel was aan het discussiëren waar ze mij naar toe zouden brengen. “Naar het UMC Utrecht” zei ik. Waarom ik dat heb gezegd weet ik nog steeds niet. Schijnbaar was mijn mening doorslaggevend want ik kwam weer bij op de Eerste hulp aldaar. Een zuster was bezig mijn broek en trui aan gort te knippen, “Hey joh! Dat zijn nieuwe kleren” heb ik nog gezegd, geluisterd is er denk ik niet want toen ik weer bij kwam was alles weg. Een laken en een boxershort en steeds prikken in mijn achterhoofd. “Wat uh zijn jullie aan het doen ? Het prikt nogal” U wordt op dit moment gehecht meneer u bent verdoofd. “Nouuuu verdoofd ? Ik voel dat je de naald er door mijn hoofdhuid prikt ” Toeters en bellen, de arts in opleiding kon meteen plaats maken voor de supervisor want die nam het over. “Wij gaan u nog even verdoven meneer” Nou, ik weet niet hoeveel keer je moet prikken daarvoor en hoeveel hechtingen je nog moet zetten, maar als dat aardig overeenkomt dan mag je die hechtingen zonder verdoving zetten, anders blijf je prikken. Eigenlijk moest ik enorm plassen dus ik had iets van schiet nu maar op. Na 21 hechtingen was de klus geklaard en ik pissed off. Dat waren er iets meer dan verteld werd en zonder verdoving maar oké de boel zit weer dicht. Ondertussen was er al een kamer geregeld en zou ik zo worden opgehaald. “Ey maar ik zou alleen even hechtingen halen en dan kon ik naar huis, mijn vriendin wacht met het eten” Nou weet je … hoorde ik van een stem die mij bekend was, blijf jij maar heel even liggen. Fran was inmiddels al gebeld en aangekomen in Utrecht. “Hey lief Ik moet pissen joh !” Liggen blijven! Ik haal een plasfles. OKe ! Hey nooit je vrouw tegen spreken in dat soort situaties. Terwijl er een plasfles was geritseld werd ik ook al naar een kamer gebracht. WACHT nou heel even ik moet plassen ! Die fles, daar gaat een liter in, in een blaas schijnbaar meer de fles kon het niet houden. IK weet nog dat ik daarna weer weg ben gevallen en dat s’nacht om het uur een vervelend mens langs kwam met een zaklamp en in mijn ogen zat te schijnen. Ik had ruzie met haar, zij niet met mij, ik wel met haar. S’morgens werd ik wakker en moest ik wederom plassen. Terwijl ik wel even dacht op de rand van het bed te gaan zitten viel ik er ook uit. Oeh! Daar gaat iets niet goed. Uiteindelijk heb ik ruim 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Een hersenkneuzing was de diagnose, herstel minimaal een jaar. Daar gaan we dan dacht ik. Over vijf maanden loopt mijn contract af, eerst herstellen op last van diverse doctoren, daar gaat mijn harde werk van de afgelopen jaren. Baan kwijt, terug in de Ziektewet en zo terug bij af.

Dit kon natuurlijk niet. Waar minimaal een jaar voor staat, heb ik mijn revalidatie in 4 maanden gedaan. Na 4 maanden was ik weer volledig aan het werk.

Aangepast werk dat wel, maar ook dat was er genoeg en meer werd er niet van mij gevraagd. Tot het moment dat ik mijn werkgever er op attendeerde dat mijn contract zou aflopen binnenkort. Na een gesprek werd duidelijk dat het nog niet bekend was of men verder wilde. Begrijpelijk. Vooral na wat er gebeurd was. Zoiets heeft impact op het bedrijf. Maar ook onbegrijpelijk. Het onbegrijpelijke laat ik even voor wat het is. Na diverse gesprekken met een collega die mijn re-integratie leidde heb ik besloten om eens om mij heen te kijken naar ander werk. Het niet duidelijk hebben wat de toekomst zou brengen was alweer teveel waardoor ik zelf de touwtjes in handen ben gaan nemen. Zo zelfverzekerd was ik inmiddels wel, ondanks de flinke dreun waar ik net van was hersteld. Uiteindelijk had ik de keus, het bedrijf waar ik werkte wilde verder en kon ik een vaste aanstelling krijgen, en ik kon aan het werk bij Brunel. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, en heb ik gekozen voor het onzekere, het onbekende, het avontuur. Ik kon wat meer verdienen en met inmiddels een tweede kindje onderweg was dat een fijne bijkomstigheid.

Echter was ik door alles wat er gebeurd was ook best wel onzeker geworden. Ik was vaker vermoeid, ik praat af en toe binnensmonds. In combinatie met de NVS die elke 5 minuten zijn werk doet was het voeren van telefoongesprekken iets waar ik enorm tegen op zag. Bij mijn functie is klantcontact 30 % van mijn werk. Als je maar vaak genoeg hoort “Ik versta je niet zo goed je praat onduidelijk”. Dan ga je twijfelen aan jezelf. Ik werd daar best wel geïrriteerd door. Maar op een gegeven moment vroeg ik mij af: “Praat ik zo onduidelijk, of luister jij zo slecht naar wat ik je vertel, neem jij wel de tijd om te luisteren? Of wil je een snel kant en klaar verhaal”. Tijdens mijn werk periode bij Brunel heb ik dit een paar keer op de man af gevraagd, en de reacties waren eigenlijk altijd wel positief. “Nee sorry Dave ik ben met 3 dingen tegelijk bezig”. Dat was een eye opener, jaren lang hoorde ik dat ik slecht te verstaan was, onduidelijk sprak. Ik heb mijzelf dus jaren lang laten vertellen dat het aan mij ligt. En ongetwijfeld zal ik op momenten ook echt moeilijk te verstaan zijn, maar de uitkomst van mijn experiment maakte mij zelfverzekerder. Soms moet je gewoon je mond opentrekken. Ik heb een jaar bij Brunel gewerkt. In dat jaar ben ik elf en een halve maand gedetacheerd geweest bij KPN. KPN bood mij na 2 maanden een contract aan, de detacheerder kwam met een soortgelijk voorstel. Dus wacht even…. Nog geen jaar nadat ik dacht afgeschreven te zijn door een hersenkneuzing, lopen er twee partijen aan mij te trekken of ik bij ze wil komen werken c.q. mijn contract wil laten omzetten van een tijdelijk naar een vast dienstverband. Ergens was ik heel bang om bij mijn eerste werkgever als netwerk engineer weg te gaan. Dat was vertrouwd, de mensen kende mij, wisten alles. Nu kwam ik in een groot bedrijf waar alles anders gaat. Waar eigenlijk geldt, “je bent zo goed als je laatste daad”. Gekkenwerk.

We zijn nu een half jaar verder. In het hier en nu. Per 1 juli heb ik een vast dienstverband getekend bij KPN als IT Technical Consultant, waar ik apetrots op ben.

Wie had dit anderhalf jaar geleden verwacht? Ik zeker niet. Wellicht door mijn doorzettingsvermogen, met de wil om te werken heb ik bereikt waar ik nu ben. En zelfs dat is aan de voet van een enorme berg. Ik leer en studeer nog iedere dag. Ik heb ambities, en zo lang ik kan wil ik doen wat ik leuk vind. Ik ben er dan ook echt van overtuigd dat je met epilepsie kunt werken. Ook al heb je dagelijks een aanval, je moet wel alles een beetje mee hebben zitten en de juiste mensen op de juiste plek treffen. Maar dat dwing je af door hard te werken denk ik dan. Je moet net de juiste mensen treffen en die ene gek die jouw de kans gunt. “Werk is niet iets wat je vindt, het is datgene wat jij creëert” !

Geef niet op, ook als het een periode minder gaat of echt tegenzit. Laat je niet meteen de deur wijzen. Wees maar eens brutaal, die hebben immers de halve wereld (zegt men). Ik realiseer mij maar al te goed dat er mensen zijn die echt niet kunnen of meer kunnen werken. Er zijn echter verschillende overheidspotjes waarmee je een start kunt maken. Informeer eens naar wat er mogelijk is voor jou. Thuis werken is anno 2016 de normaalste zaak van de wereld. Dit heb ik veel gedaan en doe ik nog steeds.

Mijn eerste blog sloot ik af met een oneliner, Chantal vroeg mij of ik het leuk zo vinden dit bij iedere blog te doen. Bij deze een van mijn favorieten!

“Tell me and I forget, teach me and I may remember, involve me and I learn”

Groet, Dave