Werken aan je zelfvertrouwen

Een tijd geleden las ik een blog over zelfvertrouwen en het twijfelen aan je eigen capaciteiten. Ik had toen een aantal steekwoorden opgeschreven als reminder. Een toepasselijk onderwerp om een blog over te schrijven. Helaas weet ik niet meer waar ik de blog had gelezen! Zelfvertrouwen en het twijfelen aan je eigen capaciteiten dus. Zo negatief, dat de focus alleen maar ligt op wat niet kan en/of wat niet goed gaat. Ook mensen om je heen kunnen hier (onbewust) een (grote) invloed in hebben. Een voorbeeld: wanneer bij hun wel iets lukt, bijvoorbeeld iets wat jij ook graag zou willen. Dat je dan weer een negatief beeld kweekt voor jezelf: “Waarom zij wel, en ik niet”.

Dit stuk zette mij eigenlijk aan het denken. Daarvoor moet ik wel even wat jaartjes terug in de tijd. Wie mij goed kent, weet dat ik best wat heb moeten strijden om te behalen waar ik heb gezeten (werk, huis etc.) Dat ging niet allemaal soepel maar uiteindelijk lukte mij dit wel en kreeg ik ook mooie kansen in mijn schoot geworpen! Toen de epilepsie weer kwam opspelen na bijna 5 jaar aanvalsvrij te zijn, heb ik nog wel het een en ander geprobeerd voordat ik in de ziektewet belandde.

Ik begon met het werken van minder uren, gevolg was daarvan dat ik wel taken uit handen moest geven. Minder uren werken bleek al snel niet haalbaar te zijn, zowel vanwege de functie en vanwege mijn gezondheid. Ook vanuit huis werken, was gezien mijn functie niet echt een handige oplossing. Het gaat hierbij niet om de wil, maar om de haalbaarheid en realiteit. Daarbij werden de aanvallen er niet minder op. Kortom: ziektewet.

Om terug te komen op dingen die niet goed gaan. Het deed mij denken aan de eerste keer dat ik weer alleen ging met het openbaar vervoer. Wat jarenlang vanzelfsprekend was, liep anders toen ik thuis kwam te zitten. Veel aanvallen en onzekerheid. Onzeker over mijn eigen lijf met zijn ticks. Wanneer ik samen in de stad was, is het vaak genoeg gebeurd dat ik een aanval kreeg. Grote, kleine, allemaal zijn ze wel verschenen. Nou kwam daar geen schaamte bij kijken, nog steeds niet. Maar ik was wel angstig om alleen in de trein te stappen, alleen de fiets te pakken om even naar de stad te gaan. Het enige wat goed voelde was het doen van boodschappen. Dat was niet zo’n drempel, aangezien ik toentertijd tegenover een supermarkt woonde. Na maanden (!) besloot ik om op een zaterdag de trein te pakken naar het Centrum, toen ik nog in Hilversum woonde. Ik plaatste dit zelfs op Facebook, ik had een angst overwonnen. Als kers op de slagroomtaart heb ik geen aanvallen gehad. Ik was super trots op mezelf.

Ik had weer vertrouwen gekregen in mijn lijf, ondanks dat deze verre van ‘gezond’ was. Het ging hierbij om het grote geheel. Niet focussen op: “het is beter dat ik thuis blijf, want ik kan een aanval krijgen”. Deze gedachte draaide ik om: “Ik ga naar de stad” en “het kan ook goed gaan”. Ik was hooguit een uurtje weg, maar de negatieve cirkel had ik wel doorbroken. Vanaf dat moment werd mijn vrijheid ook groter, puur omdat ik de focus had gelegd om waar ik zin in had en mij niet liet belemmeren door wat zou kunnen gebeuren. Dat is een leerproces, een drempel maar het is wel belangrijk in het proces van acceptatie en groei.

Ondanks dat het met de aanvallen nog steeds niet stabiel is, laat ik mij daardoor niet meer belemmeren. Niet meer zoals toen. Heel slecht, maar ik heb een paar maanden geleden nog op mijn sodemieter gekregen dat ik niet moest gaan fietsen als ik die dag een aanval had gehad. Zit wat in, maar soms ben ik wat eigenwijs. “Ga dan lopend”. En die ‘ga dan lopend’ is nog altijd 100 keer beter dan een antwoord dan ‘misschien moet je maar gewoon thuisblijven, morgen weer een dag’. Wat jaren verder, weet ik wel wat de grens is en wanneer het dus echt beter is om thuis te blijven. Al maak ik de keus zelf, ik stap nog vaak genoeg over die grens heen, met alle gevolgen van dien.

Ik ben van mening, zoals ik al zei, dat dit wel degelijk helpt bij het accepteren bij het hebben van epilepsie. Voor dit proces staat overigens geen tijd! Laat dat duidelijk zijn. Dat kan en mag ook niemand van je verlangen. Dit proces doe je voor jezelf, en dat zal je ook uitstralen. Elk stapje is er één.

Heb vertrouwen in jezelf en in alle dingen die wél kunnen.

De quotes zijn van Patrick Mundus: Coachen met je hart!

Liefs, Chantal

#epilepsie #zelfvertrouwen