Zijn leven met epilepsie | Hans Peter

Bromvlieg

Het gelazer lijkt weer te beginnen. Zelfs nu ik heb gespiekt welk getal ik in moet vullen om de ‘Sudoku’ op te lossen kan ik het cijfer niet schrijven. Naar mijn weten heb ik geen aanval gehad en ook voel ik niet een ‘sensatie’ waarbij dit verschijnsel weleens optreedt.

Een irritant om me heen zoemende bromvlieg verjaag ik en ik meen heel in de verte de sirene te horen van een ambulance die kennelijk op weg is naar een mens in nood. Misschien is er zojuist iemand van het asfalt geschept en wordt deze persoon met grote spoed overgebracht naar het ziekenhuis, niet heel ver van hier. Mijn waarneming is dus nog scherp.

Uit mijn ooghoek vandaan zie ik dat Hummer zich languit heeft neer gevleid op de plek waar hij graag ligt. Aan mijn voeten. Met een oog op een kiertje om de bromvlieg in de gaten te houden die nu tegen het raam kleeft. Ik zou de vlieg met het schrijfblok waarin ik dit aan het kladden ben kunnen pletten, of hem genadeloos een dodelijke klap toe bedelen om in een keer van hem af te zijn.

Wijlen mijn vader zou het insect gevangen hebben in een glas om het vrij te laten, zoals ik doe met een hommel of een bij. Vliegen en wespen vallen, evenals muggen, buiten mijn gratiebeleid en vallen ten prooi aan mijn schrijfblok. Dus ook dit nogal forse exemplaar. Over de dood heb ik voor heel even zeggenschap en zonder daar verder bij na te denken sla ik de vlieg te pletter. Het lijk stort op de vensterbank met een zachte tik. Het gezoem is voor altijd gesmoord.

Kennelijk is niemand het opgevallen dat ik uit mijn doen ben en dat is ook beter. Aan medelijden heb ik niets en moe ben ik al dagen. Nog spookt het door mijn hoofd wat ik in het ziekenhuis te horen heb gekregen, maar pas veel later werkelijk tot me doorgedrongen is.

Misschien is de komende landelijke neurologen bijeenkomst de laatste waarin mijn dossier zal worden uitgelicht. Ik ben teneergeslagen door dit bericht, alsof een deel van “de Dikke van Dale” mijn lijf heeft geranseld. Net als de bromvlieg val ik verslagen neer. Of is er iemand die mij mijn vrijheid terug kan geven zodat mijn stem niet zal worden gesmoord?

Hans Peter

#epilepsie #lotgenoten