Spaghetti en een kus

Wanneer je iets leest, kan je daardoor geraakt worden. Dat is niet alleen omdat het mooi is, of omdat het aanspreekt, herkenbaar is of erkenning geeft. Maar ook omdat het een totaal ander perspectief kan geven. Denk hierbij maar aan de ervaringsverhalen die de afgelopen weken ruimschoots zijn gedeeld. Iets op papier zetten, vooral persoonlijk, is niet makkelijk. Je mag het gerust weten dat ik vaak genoeg zonder inspiratie zit, want wat kan ik nog meer vertellen over epilepsie, over (mijn) leven met epilepsie.

Je wordt geraakt door (juiste) energie en/of boodschap die verscholen gaat tussen de mierenmassa aan woorden. Het verhaal blijft plakken, je leest het misschien nog een keer en uiteindelijk leer je er iets van. Het geeft een kijk op hoe andere het doorstaan of doorstaan hebben. Misschien bij het lezen van verhalen, komen er vragen naar boven waar je voorheen (misschien) nooit bij stilgestaan had. Of het geeft juist een antwoord op een vraag. We zijn immers opzoek naar duidelijkheid/helderheid, althans ik wel. Medisch gezien wil ik graag op de hoogte blijven. Op de eerste plaats altijd wat er zich in mijn eigen medische molen gebeurd. Fijn is ook, om informatie te ontvangen zonder dat ik erom vraag, of dat nou van artsen is of van lotgenoten. Vragen, helderheid, wat ik net eigenlijk ook al aangaf, wat er weer voor kan zorgen dat de kijk op bepaalde dingen in je leven veranderen.

Sommige blogs schrijf ik (ruim) van te voren, het is 21 september. Mijn blogs deel ik ook via Twitter en zodoende kom je Tweets van andere tegen. Zo ook vandaag… Ik scrolde een beetje door de Tweets. Via Twitter volg ik o.a. Pascal Vanenburg (Schrijver. Redacteur BNN-VARA…) Hij plaatste een Tweet over een Facebook herinnering:

“Fucking Facebook herinnert me er al de hele dag aan dat iemand er niet meer is vandaag jarig zou zijn geweest…”

De Tweet is verdrietig, ik opende de link en begon met lezen, bij het lezen werd ik geraakt. Ontroerend maar tegelijkertijd ook lief/mooi. Het bleef de hele avond een beetje door mijn hoofd spoken.

Nu, wat later in de avond zit ik weer achter mijn laptop om verder schrijven aan dit blog. En krijg dit blog een totaal andere wending. Ik heb Pascal een bericht gestuurd; of ik de link mocht plaatsen in mijn blog. Ondanks dat het op social media staat, wel zo netjes om te vragen. Zijn reactie volgde vrijwel direct en ik mocht de link plaatsen. Zoals ik in het begin van dit blog al beschreef, sommige teksten en woorden blijven plakken. Wat Pascal heeft geschreven wil ik dan ook graag met jullie delen. Serieus, lees het. Ondanks dat het totaal niets met epilepsie te maken heeft.

SPAGHETTI EN EEN KUS

Pascal, ik heb het al gezegd, maar nogmaals mijn complimenten om zoiets op deze manier te verwoorden.

Liefs, Chantal

#pascalvanenburg #twitter #spaghettieneenkus