Haar leven met epilepsie | Chantal

Mijn verhaal over epilepsie.

Bij mij werd er op 15 jarige leeftijd epilepsie geconstateerd. Een vette stempel en niemand weet waar het vandaan komt (nog steeds niet!) erg vervelend.

Ik heb de eerste maanden thuis gezeten omdat ik nergens meer hun durfde en mij ouders uit angst mij niet lieten gaan. Er begon dan ook een donkere tijd en werd steeds angstiger.

Toch heb ik mij naar een paar manden er zelf boven op getrokken omdat ik zelf een vrije spring in het veld ben en niet van thuis zitten hou. Ik ging weer na school na vrienden en maakte mij niet meer druk…

En dan komt de dat je weer een toeval krijgt.

De wereld stort weer in en daar gaan we weer, de hele reutemeteut…ander medicatie op bouwen ander afbouwen moe, slapeloosheid, depressie, lusteloosheid, boos, angst en ga zo maar door. Bang voor reacties wat mensen zouden zeggen als ze dit zouden zien.

Bang voor wat als ik aan het zwemmen ben of wat als ik verkeerd val en wat als ik me tong in slik, alles kwam weer terug.

Toch weer mezelf opgepept ! We gaan gewoon weer door!

De artsen in Heemstede zeiden dat ik misschien maar opgenomen moest worden, maar heb hele erge heimwee. Dus dat was geen optie voor mij.

Ik had ongeveer 1 keer per jaar een aanval dus dacht dat stopt vast wel een keer….maar nee helaas. Op mijn 21 ste toch naar het epileptische centrum in Heemstede. Ik heb daar 6 weken gezeten en moet zeggen ik heb echt een hele leuke tijd gehad, onwijs gelachen om je eigen schronische ziekte en de raarste toevallen en veel grapjes.

Daarna nog 1 aanval gehad helaas, medicatie opgeschroefd en daarna 8 jaar aanval vrij gebleven. Ik heb een baan waar ik heel veel rij, eigenlijk de hele dag door met veel plezier doe ik mij werk en heb fijne collega’s.

Nu is het toch 10 weken terug weer fout gegaan, waarschijnlijk Door een hele drukke periode, mij vriend en ik gingen uit elkaar en alles kwam op mijn schouders helaas.

Tussen de bedrijven Door bellen met de bank, notaris, hypotheek,verzekeringen en noem maar op. Dit ging mijn goed af moet ik zeggen, ben al een bezig bijtje dus dit ging best goed! De dag dat mijn ex belde dat alles geregeld was en dat we zouden gaat tekenen dat hij het huis overnam en ik overal van af was ging het in de avond goed mis.

Mij vader hoorde mij vallen in de badkamer en ging kijken, uiteraard deur op slot ….heel gedoe maar ze waren binnen en ademde niet meer. Toen ik op mijn zij werd gelegd kwam ik gelukkig weer bij. ’s Avond naar huisartsenpost, voelde mij heel raar zo had ik mij nog nooit gevoeld en heel erg bang! Ik had een hersenschudding en heel veel blauwe plekken en een flinke bult op mij hoofd.

Ik was 3 weken uitgewerk en mocht niet meer rijden.

Toen begon het gel.l op me werk, veel onbegrip van mensen op kantoor en ook de bedrijf arts…. ik kon wel weer te werk en het kwam er op neer stel je niet zo aan met dat je bang bent. Dit maakt mij heel erg onzeker en nog angstiger als ik straks wel weer te werk moest, en dan wat willen ze van me, ik ga niet alleen met de bus en trein na me werk ! Nee wil niet alleen zijn daag!

Maar ik moest…Dus pap en mam gevraagd brengen en halen, gelukkig heb ik hele lieve ouders en doe het graag. Ik moet nu nog 18 dagen wachten en dan mag ik weer rijden en kan niet wachten omdat bezige bijtje weer te zijn en weer vol zelfvertrouwen mijn eigen ding te doen!

Ik, mijn ouders, mijn wel fijne collega’s die mij wel respecteren en heel veel voor mij gedaan hebben, hebben wel ons er weer doorheen gesleept.

Ik hoop uiteraard dat het nu weer goed blijft gaan! En niet over een jaar een terug val krijg. Ik heb wel weer vertrouwen en heb rust in mij lijf, heb een nieuwe super lieve vriend en ben super gelukkig en vrolijk!

Misschien dat mensen zich herkennen in mijn verhaal, vond het leuk om de schrijven en natuurlijk ben ik niet alleen en zijn er altijd mensen die mij steunen. Ik kan nog veel meer schrijven uiteraard over ervaringen en hoe mij familie hier mee om is gegaan maar dan word het nog langdradiger.

Ik hoop ook dat er mensen zijn die zich herkennen in werkgevers en bedrijfsartsen die te makkelijk over epilepsie denken en zich moeilijk kunnen inbeelden Hoe iemand zich kan voelen.

Ook vraag ik mij af of er mensen zijn die ook zo weinig maar wel heftige toevallen hebben?

Nogmaals erg leuk op te schrijven en dat er aandacht aan besteed word.

Groetjes, Chantal

#epilepsie #lotgenoten