Confrontatie van je buitenbewustzijn

Aangezien ik blogs van te voren schrijf, is het inmiddels een paar weken geleden. Voor dit blog neem ik jullie mee naar ‘een paar weken geleden’. Een omschrijving van een slechte dag.

Het gebeurde op een maandag, ik werd wakker en mijn lichaam -voornamelijk mijn hoofd- zat vol met elektrische spanningen. Het eerste wat ik deed was mijn medicijnen innemen én ik maakte gebruikt van mijn magneet. Die moet ik uittesten, geluk bij een ongeluk dus. Aangezien ik mijn lijf inmiddels goed ken, wist het gelijk al; dit is slechte dag!

De dagen ervoor ben ik druk geweest, wellicht een trigger, van drukte naar rust. Want ja, ook dat kan. Zelf herken ik hierin geen duidelijk patroon. Dit is ‘gewoon’ een slecht dag.

Een slechte dag komt nooit uit. Het huishouden blijft niet stilliggen, boodschappen doen zich niet vanzelf. Ik moest naar de winkel. Ik liep in de Albert Heijn. Het blauwe mandje hing aan een trillende arm. Mijn hoofd zat overal, mijn lichaam zat ook overal, maar niet op dezelfde plek. Daar was ik mij wel degelijk bewust van.

Vanaf de broodafdeling liep ik richting de kassa, tussendoor stopte bij de taartjes. Ja, ze zijn lekker, maar ik had niets te vieren. Ik bleef staan omdat ik dacht dat ik elk moment herenigd kon worden met mijn vriend, de grond. Ik heb geen taart meegenomen overigens.

Ik herpakte mij, nog steeds voorzien van stoppen die elk moment konden doorslaan. En het gekke is, ik hoopte dat dit zou gebeuren. Mijn boodschappen lagen op de band en mijn boodschappen vlogen langs de *piep* van een nietsvermoedende kassadame. Want ja, zij weet van niets. Ik stopte mijn pinpas in de automaat. Een stop, stopte ermee. Ze zal vast keurig gevraagd hebben of ik een bonuskaart had, of ik belangstelling had in weet-ik-veel-wat-voor-spaarzegels. Aangezien mij dat was ontgaan, werd ik mij bewust van mijn – hoe kort ook – buitenbewustzijn. Ik had geen tijd om na te gaan wat ik moest doen, ik zag alleen dat ik mijn pincode moest intoetsen en afsluiten met OK. Boodschappen inpakken en naar huis!

Toen ik mijn route richting huis startte stopte ik halverwege. Mijn hoofd ging sneller dan de wereld. Mijn hoofd zat overvol en het kon geen kant op. Al was de wil duidelijk aanwezig, maar het vond geen uitweg om te ontsnappen om mij rust te geven. Ik stond tegen een muur, niets bijzonders. Voorbijgangers dachten misschien dat ik van het winterachtige zonnetje aan het genieten was.

Ik herpakte mij en liep naar huis. Stak een paar straten over. Sleutel in de deur, schoenen uit, jas ophangen. De boodschappen bracht ik naar hun plek in of de voorraadkast of de koelkast. Weer maakte ik gebruik van de magneet en bleef even staan. Het enige waar ik op dat moment aan dacht was een Tonisch-Clonische aanval. Niet vanwege de angst dat er misschien een kon komen. Nee, integendeel. Ik wilde (!) dolgraag dat er een zich zou uitten.

Geen idee hoeveel tijd er tussen heeft gezeten, maar ik zat op de grond. Twee van mijn katten lagen bij mij op schoot, de ander zat naast me. Of mijn wens is uitgekomen? Nee, geen Tonisch-Clonische aanval. Wel een Complex-Partiële aanval, die zich uitte met een heftigere intensiteit dan normaal. Ik bleef op de grond zitten. Ik zocht aanknopingspunten van wat ik gedaan had. Kortom ik werd weer bewust van mijn buitenbewustzijn, en ik was mij er ook van bewust dat het dit keer heftiger was dan zojuist in de Albert Heijn. Zo heb ik nog een tijd op de grond gezeten.

Mijn hoofd was nog steeds voorzien van spanningen en het gekke is – misschien herkenbaar – ik wilde zo graag dat er een Tonisch-Clonische aanval zich uitte. Dan ben ik er vanaf. Dit gevoel van spanning wat niet kan ontsnappen is serieus echt vreselijk.

Ondanks dat we goeie vrienden zijn, zit de vloer nou niet echt aangenaam en verplaatste ik mij naar de woonkamer en plofte op de bank. Even niets! Aangezien ik de magneet had gebruikt toen ik thuiskwam, was ik benieuwd of deze zijn werk zou doen. En mij rust zou bezorgen. Ik had besloten om dit een paar uur te geven. Merk ik niets, dan grijp ik naar Frisium. De onrust is niet te omschrijven, het zit overal…het wil weg, maar het vind zijn uitweg niet. Een soort escape room, maar zonder enige vorm van een geslaagde escape!

Zo’n twee uur later merkte ik dat mijn hoofd rustig werd. Wat voor mij een zeer aangenaam gevoel is. Ik was moe, waardoor ik genoodzaakt was om een afspraak af te zeggen en ondanks dat er begrip voor is, voelt dat nog steeds – sorry – enorm klote!

Ik heb gekookt, gegeten en ben een serie gaan kijken.

Het is een kleine greep, uit hoe een dag eruit kan zien. Met name gericht op de slechte dagen, waarin zelfstandigheid recht tegenover ‘afhankelijk van’ staat. Want het is dan misschien hartstikke onverstandig om zo naar buiten te gaan, maar dat is voor mij geen reden om binnen te blijven. Het bewust zijn van je buitenbewustzijn, dat is raar. En dit buitenbewustzijn, heeft mij al vaak genoeg laten vallen. Waarin de omgeving niet zo veilig is dan wanneer ik gewoon thuis ben. Mits ik van de trap val, want dat is ook niet bepaald veilig.

Wie mij kent, weet wel degelijk dat mij dit frustreert, maar dat het mij niet beangstigd of tegenhoud in mijn doen en laten. Ik ben mij er dan van bewust dat ik mijzelf even op pauze moet zetten, het is vermoeiend en ik heb dan rust nodig.

Zoals ik al aangaf heb ik de magneet getest en dit gaf een positief resultaat. Al zeg het nog steeds voorzichtig. De 1.50mA van de magneet is een helse pijn, dat kan ik niet eens omschrijven. De intensiteit van mijn NVS zal waarschijnlijk weer opgehoogd moeten worden naar standaard 1.50mA. Dat heb halverwege dit jaar ook al is gehad, niet leuk, tot janken aan toe. Ga ik het weer proberen? Zeker wel.

Dinsdag was een goede dag, de aanvallen ‘normaal’ en rustig.

Liefs, Chantal

#levenmetepilepsie #confrontatie #aanvallen #buitenbewustzijn