Leven met epilepsie | terugblik 2016

Ik kan wel zeggen dat 2016 zowel letterlijk als figuurlijk, een bewogen jaar is geweest. Dit plekje op het internet bevalt mij nog steeds goed. Ik heb het al wel vaker gezegd, maar het is echt een uit de hand gelopen hobby geworden. Begrijp me niet verkeerd, want het is echt super. De mooie samenwerkingen die eigenlijk al vrij snel zijn ontstaan en zich nog steeds blijven ontwikkelen. Want een brutaal mens heeft de halve wereld, en voor mijn blog ben ik wel degelijk brutaal geweest om mooie samenwerkingen tot stand te (kunnen) brengen! En daarbij is het netwerken echt heel leuk.

Soms krijg ik wel is de vraag: ‘Hoe kan je nou druk zijn met bloggen.’ Tja, het is niet alleen maar een stukje schrijven. Ik kom mezelf vaak genoeg tegen als ik wat schrijf, dan moet ik mijn laptop even wegleggen en mijn zinnen verzetten. Want het blijft toch een confrontatie waarover ik schrijf en wat ik deel. Het is niet alleen dat, ook achter de schermen gebeurd er een hoop. Heen en weer mailen, bellen… Bepaalde dingen controleren en/of navragen, het is persoonlijk maar natuurlijk blijft het iets medisch.

En nee, ik plaats echt niet alles, privacy is ook belangrijk. Toch hoop ik, dat ik op een zo goed mogelijke manier mijn boodschap over heb kunnen brengen het afgelopen jaar. Door mijn ervaringen te delen, waarin enige herkenning/erkenning is te vinden. Maar waar het grotendeels om draait, epilepsie bespreekbaar maken en meer aandacht creëren. Ondanks dat ik al heel wat jaren epilepsie heb, ben ik door middel van mijn blog, de samenwerkingen, het netwerken en niet te vergeten mijn operatie, ook een stuk wijzer geworden wat mijn medische molen betreft.

Maar nu…

De afgelopen weken (eigenlijk maanden) is het ontzettend druk geweest, dat heeft niets te maken met dit plekje op het internet maar met een nieuwe uitdaging en grote stap in mijn leven. Wellicht heb je via de Facebook pagina van de Vera Vitaal Foundation daar al wat over gelezen, Kattencafé Kat & Schotel wat Quinta en ik gaan starten in Goes. Wil je op de hoogte blijven van deze nieuwe uitdaging, neem dan een kijkje op de Facebookpagina.

Ik heb mijn uiterste best gedaan om mij aan de planning van mijn blog te houden, maar dat was best pittig. Ook omdat ik soms gewoon niet weet wat ik moest schrijven. ‘Gelukkig’ kwam er een slechte dag, wat mij de kans gaf om dit met jullie te delen. De nieuwsbrief voor Stichting Zie, waar mijn ouders een stuk voor hebben geschreven.

Het klinkt een beetje als een afscheid, nou dat is het niet hoor. Maar voor dit jaar, is dit wel mijn laatste (persoonlijke) blog. Niet getreurd, want epilepsie gerelateerd heb ik voor het nieuwe jaar zeker weer wat moois in de planning staan. Daar ben ik al een tijdje mee bezig, maar dit nog niet helemaal compleet. Soort cliffhanger dit hé! Nog een paar nachtjes slapen…

Als afsluiter; Bedankt voor jullie support, de lieve reacties, het vertrouwen, het delen van jullie persoonlijke verhalen die ik mocht plaatsen. Hele fijne feestdagen en tot volgend jaar – klinkt gek!

Liefs, Chantal

#2016 #epilepsie