Full-time bankhanger

Lekker joh, de hele dag thuis zitten. Dat wil ik ook!

Bankhangen In 2010 nam ik de 'beslissing' om te stoppen met werken. Waardoor ik dus gedag zei tegen mijn baan/hobby! De beslissing heb ik natuurlijk niet zomaar genomen. Er werd eigenlijk voor mij beslist. De epilepsie liet het niet meer toe om goed te kunnen functioneren.

Wat ik vaak te horen kreeg: "lekker joh, zo thuis zitten, dat zou ik ook wel willen".

Nee, dat wil je niet! Wellicht wil je dat even als een soort vakantie. Even ontsnappen aan je dagelijkse routine. Uiteraard zonder alle ongemakken die ik voor mijn kiezen heb gekregen. De tijd staat vanzelfsprekend niet stil, en de reacties ook niet. Die veranderde. Waarin er nog een soort van 'jaloezie' was op mijn verplichte 'vakantie'. Veranderde deze in: "Voel jij je niet nutteloos? Je voegt eigenlijk niets toe in de maatschappij..."

Vrijwilligerswerk

In de inmiddels 8 jaar (!) dat ik bankhanger ben, heb ik diverse baantjes gehad als vrijwilliger. De eerste was bij het dierenasiel. Toen ik weer terug was in Zeeland heb ik bij de kringloop gewerkt en kwam daarna ook op kantoor te werken in o.a. de planning.

Mijn laatste vrijwilligersbaantje was bij de Voedselbank, ook administratief werk.

Je zet je in, je bent lekker bezig, je komt onder de mensen en er ontstaan nieuwe/leuke contacten.

En wederom reacties: "Ow, maar als dat lukt, dan kan je toch ook wel weer aan het werk! Vrijwilligerswerk is nou niet echt werk..." Dat is het wel, nee je krijgt er niet voor betaald, maar geestelijk doet het wonderen! En dát is onbetaalbaar!

Werk In 2013 heb ik contact gezocht met het uitzendbureau en mijn situatie uitgelegd. Er was een leuke vacature en ik mocht op sollicitatiegesprek komen. Ik wist dat er nog een andere kandidate was. Ik twijfelde niet aan mijn capaciteiten, het ging hier om het krijgen van een kans.

Tijdens het gesprek heb ik geen geheim gemaakt van mijn situatie. Er bestond inderdaad een risico dat het weer mis kon gaan en ik dus zou moeten stoppen. De reden waarom ik hier eerlijk in ben geweest is omdat zo'n bedrijf ook energie steekt in mij. Het was een goed gesprek. Het aantal uren (32 uur p/w) was voor mij alleen niet haalbaar.

Na het gesprek had ik met mijn moeder afgesproken voor een lunch. Tijdens de lunch kreeg ik een telefoontje dat ik was aangenomen. Chantal had een baan. Wat betreft de uren, daar was een oplossing voor gevonden. Ik mocht beginnen met 20 uur per week en langzaam opbouwen. Super!

Na zo'n 2 maanden ging het helaas toch weer mis. De aanvallen kwamen weer vaker, ik had last van bijwerkingen van (nieuwe) medicijnen. Na een goed gesprek met mijn werkgever zijn we dan ook tot de conclusie gekomen dat het beter was voor mij om te stoppen! Jammer, maar achteraf beter.

Bezigheidstherapie

Vroeger, en dan praat ik echt over jaren (!) geleden, was schrijven 'mijn ding'. Toen Hyves nog bestond -een soort Facebook, maar stiekem leuker-. Plaatste ik daar wel eens een kort blogje, over van alles en nog wat. Een dosis aan variatie, van een blog over Chesterfield banken en psychologen, tot een blog over duiven op het station. (klik erop, als je het column wil lezen)

In 2015 kwam dit weer naar boven dankzij de epilepsie. En door de positieve reacties is mijn plekje op het 'world wide web' tot stand gekomen. En ik had nooit gedacht dat het zo zou aanslaan. Ondanks dat ik eind vorig jaar toch wel in twijfel zat of ik het wilde voortzetten. Zoals ik al aangaf in mijn vorige blog, heb ik het mijzelf makkelijker gemaakt! Dus ik blijf.

Bloggen is dus wel degelijk een leuke bezigheidstherapie, niet alleen wat je online ziet, maar ook achter de schermen.

Tegenslagen omzetten in kansen

Wellicht is het jullie niet ontgaan. Vorig jaar rond september zijn Quinta en ik begonnen met de start van het eerste kattencafé van Zeeland, Kat & Schotel.

Toen ik dit bekend maakte, kreeg ik wederom reacties: "Waarom doe je dat? Je hebt nu financiële zekerheid!"

Nooit goed

Kortom, het is nooit goed. Thuis zitten is leuk, want dan heb je een soort vakantie en dat willen we allemaal. Zit je lang thuis, ben je nutteloos. Zet je je in als vrijwilliger, dan kan je voor een werkgever werken. Begin je voor jezelf, dan kan je maar beter blijven 'bankhangen'.

Het valt op waneer het goed (lijkt) te gaan. Want wie ziet mij liggen op de bank, wanneer ik echt een slechte dag heb, niemand. We hebben immers allemaal wel eens een slechte dag. In elk geval niet zij die roepen: "Ik wil ook thuis zitten" - "Voel je je niet nutteloos" etc.

Tot slot

Dus, mocht je nog belangstelling hebben in dat 'bankhangen', dat is goed. Dan overhandig ik je met alle liefde de beslissingen die ik de afgelopen jaren heb moeten maken. De dagen waarin ik mij verrot voel van de bijwerkingen. De vele ziekenhuisbezoekjes. De medische frustratie. De afspraken waar je naar uitkijkt, maar op het laatste moment moet afzeggen omdat het gewoon echt niet gaat.

Kortom de rugzak die niemand ziet, want: "Je ziet er goed uit!" Liefs,

Chantal

#epilepsie #levenmetepilepsie #arbeidsongeschikt #vrijwilligerswerk #vrijwilliger #eigenonderneming #bloggen