Haar leven met epilepsie | Wendy

Jaren terug wist ik weinig tot niks over epilepsie. Inmiddels ben ik al een aardige expert maar leer elke keer weer nieuwe dingen. In totaal heb ik 4 bloedingen gehad waarvan 2 grote hierdoor heb ik epilepsie… Mijn eerste hersenbloeding kreeg ik toen ik 9 maanden was. Ik viel uit de kinderstoel en dankzij het goede handelen van mijn moeder ben ik wie ik nu ben. Het had heel anders kunnen zijn. Gezien de huisarts adviseerde mij maar gewoon op bed te leggen. Nadat ik bleef wegzakken heeft mijn moeder de ambulance gebeld en er volgde een zware operatie met maanden van herstel. Uiteindelijk bleek ik erg veel geluk te hebben gehad en had ik er op wat krachtverlies na weinig last van. Wel was ik wat later met lopen en dat soort dingen. Jaren gingen voorbij. Ik was 16 en begon mijn eerste migraine aanvallen te krijgen. Deze waar soms heel heftig. Ik kreeg medicatie ervoor en weer gingen er wat jaren voorbij. In 2009 kreeg ik een dochtertje en na 3 jaar was ik onverwachts zwanger van mijn zoontje. Beiden zwangerschappen hadden zware complicaties. Zo kreeg ik tijdens mijn eerste zwangerschap de 6e ziekte waardoor mijn dochter eigenlijk vergiftigd werd en een bloedtransfusie moest in de baarmoeder. Bij de tweede zwangerschap in 2011 lag mijn zoon in een stuitligging en het draaien ging erg moeizaam. Het werd een normale bevalling maar hij had de navelstreng om zijn nek. Dit was voor mij paniek. Vanaf dat moment weet ik niks meer te herinneren. Tijdens deze bevalling kreeg ik mijn tweede grote bloeding. Dit wisten we echter pas na 6 maanden. Er werd geen signalen door de artsen opgevangen. Er werd gezegd dat ik een zwangerschapsdepressie had. Maar na een aantal gesprekken met de psycholoog en een onderzoek door de neuroloog bleek dat ik weer ontzettend geluk heb gehad. Het was toch een bloeding. Alles viel op zijn plek. Hierna kwam ik in contact met een neurochirurg. Hij gaf me weer positieve energie door te vertellen dat opereren mogelijk is. Sinds 2015 zit ik in het epilepsiechirurgietraject. Dit is een ontzettend langdurig en pittig traject. Maar voor mij iets waar ik zo naar toe leef. Ik wil beter worden en het feit dat ik die mogelijkheid heb is te mooi! Waarom niet doen? Waarom je hele leven zo door gaan? Ik wil niet de rest van mijn leven denken “Wat als….” Op dit moment wacht ik op mijn laatste onderzoek. Een diepte eeg. Helaas is hier een wachtlijst voor van gemiddeld een half jaar. Als dit onderzoek goed uitpakt, wordt ik geopereerd. Ik wil dit zo graag. Vooral voor mijn twee kinderen. Ze zijn nu 7 en 4 jaar en leven dagelijks met een mama met epilepsie. Dat is best pittig. Ik wil weer werken en gewoon kunnen uitgaan of naar verjaardagen. Iets dat nu teveel energie eist….

#lotgenoten #epilepsie