Stichting Zie | Onderwijs

Brugsmurf

Bij het afscheid van groep 8 kroop ik in de rol van een Sheriff. En na een lange vakantie in Zuid-Afrika bij familie was het dan eindelijk zover. Een nieuwe fiets, een oud-roze Kipling tas (formaat veel te groot/veel te zwaar) en de ‘grote school’. We wisten niet beter dat al mijn draadjes nog op orde waren. Ik ging naar het MAVO/HAVO, smartass! Hoewel ik mij nog meer kan herinneren van de jongen die naast mij zijn kluisje had. Kan ik mij dus niet herinneren wanneer ik nou eigenlijk echt mijn eerste aanval kreeg.

Voorbeeldje: Wanneer ik mijn tas aan het inpakken was, zat ik wel eens op mijn hurken en viel ik achterover. Maar om nou te zeggen "Ik heb epilepsie"... nee. Gewoon lompigheid! Het gebeurde ook niet met regelmaat.

In de klas

Naar mate de tijd vorderde werden de lessen (voor mij) zwaarder, mijn concentratievermogen nam af. Ik was moe. En ik ‘viel even weg’. Niet zoals bij mijn tas, maar ik was er gewoon heel even niet meer. (juist, een abcense)

Aangezien dit vaker gebeurde resulteerde dit in slechtere cijfers! Aan het eind van het jaar kreeg ik dan ook het advies om naar het VBO te gaan. Flink balen, want de jongen die naast mij een kluisje had, verhuisde natuurlijk niet mee. Nee die was veel slimmer, die zat op het HAVO/VWO. Diagnose

Inmiddels waren mijn ouders ook op de hoogte van de situatie, ik viel namelijk vaker om, en was ik afwezig. (Ik was toen 13 jaar)

Een aantal afwezigheden rijker en testen verder was daar dan een diagnose. En de arts in zijn witte jas zou mij dat wel even vertellen. “Epilepsie/JME”.

Nou, oké, zucht (opluchting) En nu? “Je krijgt medicijnen……..” Oké, prima!

Ik ben serieus, ik was opgelucht dat ik wist wat er aan de hand was. Maar eerlijk is eerlijk, wat wist ik nou van epilepsie af. Niks. Laat staan van de bijwerkingen die om de hoek stonden te gluren. Zo 'prima' was dit natuurlijk helemaal niet. Aangezien het deze nieuwsbrief gericht is op het onderwijs, kan ik mij een duidelijke aanval op school herinneren, tijdens het basketballen! Ik herinner het mij als de dag van gister, gek is dat hé. Ik was aan het dribbelen, super sportief! En opeens lag ik op de grond, het gebeurde allemaal zo snel. Ik was wel degelijk even buiten mijn bewustzijn. Maar toen ik op de grond lag was ik weer bij. De rest dacht dat ik door mijn enkel was gegaan. Lachen, Chantal gaat onderuit! Daar heb ik geen drama van gemaakt hoor, gewoon meelachen.

Ik heb er op school geen geheim van gemaakt dat ik epilepsie heb. Mijn leraren wisten er van, en in het begin het vaste groepje waar ik mee omging. Gelukkig (!) ben ik er nooit mee gepest. Misschien omdat ik er gewoon open over was. Of ik had gewoon super toffe mensen om mij heen. (stel je leest dit als oud klasgenoot, voel je aangesproken!)

Enfin, Ik koos overigens voor VBO-administratie, wat ik met succes heb behaald, feest!

Studeren

Na het VBO heb ik gekozen voor de opleiding Sociale Dienstverlening. Het ging slechter met de epilepsie, ik zat halverwege het eerste jaar in de Hans Bergerkliniek. Ik stond voor een keus, of het eerste jaar herhalen, of stoppen.

Ik heb er toen voor gekozen om te stoppen. Ook omdat ik er achterkwam dat die opleiding totaal niet bij mij paste. (ik ben niet sociaal haha)

Ik had ook echt geen idee wat voor andere studie ik wilde gaan volgen. Via via kwam ik achter het bestaan van het Luzac Collega, particulier onderwijs.

Kleine klassen, lange dagen! Gestructureerd, wat mij goed deed. In het eerste jaar behaalde ik mijn MAVO en na overwegen heb ik het jaar daarop mijn HAVO daar behaald. Ook op het Luzac College ging het niet soepel m.b.t. de epilepsie. We hadden daar een zogeheten studiezaal. En daar heb ik toch wel een aantal aanvallen achtergelaten, de Tonisch Clonische.

Voor je beeldvorming, zo’n studiezaal zit ‘vol’ met klasgenoten/leerlingen en daar lig je dan. Maar ook hier, ben ik er nooit mee gepest. Er was begrip en goede zorg.

Ik heb wel gedacht over een studie, voornamelijk omdat ik toen erg goed was in Nederlands. Journalistiek had mijn aandacht, maar ook het onderwijs docente Nederlands. Toch heb ik dit niet gedaan. Door middel van wat ervaring ben ik er wel achtergekomen dat leren in de praktijk mij beter afgaat dan lezen uit een boekje. En dat is eigenlijk nog steeds zo.

Onderwijs

Ik heb mijzelf nooit gezien als zielig, of anders. Op school was ik gewoon Chantal! En ik denk dat het belangrijk is om er geen geheim van te maken. Wat bij betreft hoef je je helemaal nergens voor te schamen?

Theeleutjes High tea time! Want in 2013 (de tijd vliegt) heb ik met 3 goudklasgenootjes een reünie gehad. Dat was zo leuk, je spreekt elkaar wel, je ziet berichten en foto's op social media langskomen, maar elkaar weer zien na een lange periode was echt enorm leuk!

Liefs,

Chantal

#stichtingzie #epilepsie #onderwijs #levenmetepilepsie #epilepsieenschool